„Кој ги крие своите престапи нема успех, а кој ги исповеда и се одречува од нив, наоѓа милост.“ (Пословици 28,13)
Оние што не ја понизиле својата душа пред Бога признавајќи ја својата вина, не го исполниле ниту првиот услов да бидат примени. Ако не сме се покајале вистински и неотповикливо, ако не сме ги признале нашите гревови со длабока понизност во душата и со скршено срце, гнасејќи се од нашето беззаконие, ние никогаш не сме барале вистински проштавање на гревот, а ако никогаш не сме барале, никогаш и не сме добиле мир од Бога. Единствена причина што не сме примиле проштавање на минатите гревови е нашата неподготвеност да го понизиме срцето и да ги исполниме условите на Речта на вистината. За тоа ни се дадени изрични упатства. Признавањето на гревовите, било јавните или тајните, мора да биде дадено од срце и јасно изразено.Тоа не смее да биде изнудено од грешникот. Тоа не смее да се даде лекомислено и непромислено, ниту пак смее да се бара со сила од оние кои не се длабоко свесни за одвратната природа на гревот. Признавањето, потекнато од длабината на душата, ќе најде свој пат до Бога кој е полн со бесконечна сомилост. Псалмистот вели: „Господ е присен со ранетите срца, ги спасува оние со ранет дух“ (Псалм 34,18).
Вистинското признавање секогаш е изрично и се однесува на одредени гревови. Тие понекогаш имаат таква природа што можат да му се признаат само на Бога; тоа се или лошите дела што мора да им се признаат на оние кои поради нив претрпеле штета, или тоа можат да бидат јавни гревови кои мора да се признаат јавно. Но сите признавања мора да бидат јасни и целосни, мораме да ги признаеме токму оние гревови за кои сме виновни…
Бог не може да прими признавање без искрено покајание и поправање. Мора да се видат решителни промени во животот; сѐ што го навредува Бога мора да биде отфрлено. Тоа ќе биде последица на вистинската жалост поради гревот. Делото што сами ние мора да го извршиме јасно ни е откриено: „Измијте се, исчистете се, отстранете ги од пред моите очи вашите опачни дела, престанете да правите зло. Учете се да правите добро, барајте правда, помогнете му на угнетениот, заштитувајте го сиракот, бранете ја вдовицата“ (Исаија 1,16.17)… Зборувајќи за плодот на покајанието, Павле кажува: „Видете, колкава искрена сесрдност произлезе токму од вашата побожна тага: каква одбрана, какво негодување, каков страв, каков копнеж, каква ревност и казнување. Покажавте во сѐ дека сте чисти во тоа дело“ (2. Коринтјаните 7,11). (Патот кон Христа, стр. 37-39. оригинал)
