„Зашто, ако се помиривме со Бога преку смртта на Неговиот Син, уште додека бевме непријатели, тогаш уште повеќе ќе се спасиме преку Неговиот живот, откако сме се помириле.“ (Римјаните 5,10)
Токму Христовата праведност покајаните грешници ги прави да бидат прифатливи пред Бога и го овозможува нивното оправдување. Колку и да бил грешен нивниот живот, ако веруваат во Исуса како во свој личен Спасител, тие стојат пред Бога во беспрекорната облека на припишаната Христова праведност.
Грешниците кои до неодамна биле мртви во своите престапи и гревови оживеани се со вера во Христа. Тие со вера гледаат дека Исус е нивен Спасител кој, бидејќи секогаш живее, може во потполност да ги спаси сите „кои преку Него доаѓаат при Бога“ (Евреите 7,25). Во помирувањето остварено за нив, верниците гледаат таква широчина и должина и висина и длабочина на делотворноста – гледаат таква потполност на спасението, купено по толку бесконечна цена што нивните души се исполнуваат со славење и благодарност. Тие како во огледало ја гледаат Господовата слава и се преобразуваат во истиот лик како од Духот Господов. Тие ја гледаат облеката на Христовата праведност, исткаена на небесен разбој, скроена со Неговата послушност и припишана на покајаната душа врз основа на верата во Неговото име.
Кога грешниците ќе ја согледаат Исусовата привлечност, гревот повеќе не им изгледа привлечно; бидејќи тие го гледаат Највисокиот меѓу десет илјади, Оној кој е сиот од љубезност. Тие низ лично искуство ја спознаваат силата на евангелието, чијашто величествена замисла може да се изедначи само со нејзината скапоцена цел.
Ние имаме жив Спасител. Тој не се наоѓа во новиот Јосифов гроб. Станал од мртвите и се искачил на височина како Замена и Гаранција за секоја душа која верува. „И така, бидејќи оправдани преку верата, имаме мир со Бога, преку нашиот Господ Исус Христос“ (Римјаните 5,1). Ние сме оправдани врз основа на Исусовите заслуги и тоа е Божјо признание дека откупот платен за нас е совршен. Тоа што Христос бил послушен до самата смрт на крстот претставува гаранција дека Таткото го прифаќа покајаниот грешник. Треба ли тогаш да дозволиме во своето искуство постојано да се колебаме помеѓу сомнежот и верувањето, верувањето и сомнежот? Исус е гаранција за нашата прифатеност пред Бога. Ние стоиме во Божјата благодат, не заради некои свои заслуги, туку заради верата во „Господ наша правда“…
Ние сме целосни во Него, прифатени во Возљубениот, само тогаш кога со вера пребиваме во Него. (Signs of the Times, July 4, 1892; Faith and Works, str. 106.107)
