„Зашто Ти ме развесели со Твоите дела, о Господи. Ќе се радувам на делата од Твоите раце. Колку се големи Твоите дела, Господи, и длабоки се Твоите замисли!“ (Псалм 92,4.5)
Многубројни се патиштата на кои Бог ни се открива и начините на кои Тој нѐ поврзува со себе. Природата постојано им се обраќа на нашите сетила. Искреното срце ќе биде трогнато од Божјата љубов и слава што се откриваат во делата на Неговите раце. Чувствителното уво ги слуша и ги сфаќа пораките што ги упатува Бог преку природата. Зелените полиња, величествените дрвја, пупките и цутовите, облакот што поминува, дождот што паѓа, потокот што шумоли, убавините на небото сето тоа му зборува на нашето срце и нѐ повикува да се запознаеме со Оној кој создал сѐ. Нашиот Спасител за своите драгоцени поуки земал примери од природата. Дрвјата, птиците, цвеќето во долините, ритчињата, езерата, прекрасното небо, како и настаните и околностите од секојдневниот живот сето тоа било поврзано со зборовите на вистината за почесто да се сеќаваме на Неговите поуки, дури и среде наметливите грижи со кои е исполнет мачниот живот на човекот.
Бог би сакал неговите деца да се восхитуваат на Неговите дела, да уживаат во едноставната, тивка убавина со која го украсил нашиот земен дом. Бог е љубител на убавината, но повеќе од секоја надворешна привлечност ја сака убавината на карактерот; Тој би сакал да негуваме невиност и едноставност тивките особини на цвеќето. Само кога би сакале да слушаме, Божјите дела на создавањето би ни пружиле драгоцени поуки за послушноста и довербата… Нема пролеана солза што Бог не ја видел. Нема насмевка што Тој не ја забележал. (Патот кон Христа, стр. 85. оригинал)
