„Бог ја нарече светлината ден, а темнината ја нарече ноќ. И бидна вечер, па утро – прв ден.“ (Битие 1,5)
Седмицата, исто како и саботата, води потекло од создавањето на светот и како таква е сочувана во библиската историја и останала до денешен ден. Првата седмица ја одмерил лично Бог како мостра за сите седмици до крајот на времето. Како и секоја друга, и таа се состоела од седум буквални денови. Шест дена Бог поминал во делото на создавањето, а во седмиот ден си починал, затоа тој ден го благословил и им го определил на луѓето за одмор.
Во законот објавен на Синај, Бог ја истакнал седмицата и ги објаснил фактите врз кои таа се заснова. Давајќи ја заповедта, „Спомни си за денот за одмор да го празнуваш“ и одредувајќи што треба да се прави во текот на шесте дена а што не треба да се прави во седмиот ден, Тој ја навел причината за таквото гледиште за седмицата, укажувајќи на својот сопствен пример: „Зашто за шест дена Господ ги создаде небото и земјата, морето и сѐ што е во нив, а во седмиот ден си почина; заради тоа Господ го благослови седмиот ден и го освети“ (Излез 20,8-11). Ова е прекрасна и убедлива причина дека деновите на создавањето треба да се сметаат за природни, буквални денови. Првите шест дена во седмицата му се дадени на човекот за работа, зашто Бог исто толку време во првата седмица поминал во делото на создавањето. Во знак на сеќавање на починката на Творецот, човекот во сабота не треба да работи никаква работа.
Меѓутоа, претпоставката дека за настаните во првата седмица биле потребни илјадници и илјадници години, удира во темелот на четвртата заповед. Со тоа Творецот се прикажува како заповедник кој од луѓето бара една обична седмица од седум природни денови да ја сметаат за спомен на некаков голем и неопределен временски период. Но тоа во никој случај не може да се сообрази со Неговиот начин на постапување со луѓето. На тој начин се прави неодредено и магливо она што Тој го сторил толку јасно. Таквите и слични сфаќања потекнуваат најчесто од нечестивиот, и поради тоа од најопасниот вид на неверување. Вистинскиот карактер на ваквото сфаќање толку е увиен, што му подлегнуваат мнозина и од оние кои тврдат дека веруваат во Библијата…
Во Библијата нема ниту трага за некакви долги векови во кои земјата постепено се развивала од хаос. За секој последователен ден на создавањето, Светото писмо кажува дека имал вечер и утро, како и секој друг ден што настапил подоцна. При завршувањето на секој од тие денови, се соопштува што создал Творецот во тој ден. (Патријарси и пророци, стр. 111.112. оригинал)
