„Но, барајте го првин царството Божјо и Неговата правда, и сè тоа ќе ви се додаде.“ (Матеј 6,33)
Ниеден од апостолите и пророците никогаш не тврдел за себе дека е без грев. Луѓето, кои со својот живот најмногу се доближиле до Бога и кои побргу би го жртвувале својот живот отколку свесно да сторат зло, луѓето кои Бог ги почестил со божествена светлина и сила, ја признавале грешноста на својата природа. Тие немале доверба во себе и не се повикувале на некоја своја праведност, туку се потпирале само врз Христовата праведност.
Така е со сите кои спасение очекуваат од Христа. Колку повеќе се приближуваме до Христа и колку повеќе ја сфаќаме чистотата на Неговиот карактер, сѐ појасно ќе ја забележуваме огромната тежина и одвратноста на гревот и помалку ќе бидеме наклонети кон извишување на самите себеси. Душата мора постојано да се стреми кон Бога, за гревот мораме да жалиме и искрено да го признаеме, а срцето да се понизи пред Бога. На секој чекор од нашиот христијански живот нашето каење мора да станува сѐ подлабоко. Тогаш ќе сфатиме дека сета наша добрина лежи во Христа, и заедно со апостолот ќе признаеме: „Знам дека никакво добро не живее во мене, односно во моето тело“ (Римјаните 7,18). „Никако да не се фалам со нешто друго, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос, преку кого светот е распнат за мене и јас за светот“ (Галатјаните 6,14).
Историјата за напорите, за судирите и борбите што ги води Божјиот народ нека ја запишуваат ангелите; тие нека ги бележат неговите молитви и солзи; но во никој случај немојте да дозволите на Бога да му се нанесува срам со човечкото тврдење: „Јас сум безгрешен, јас сум свет!“ Посветените усни никогаш не изговараат такви недопуштени зборови…
Оние што се наклонети високо да ја ценат својата светост, треба да се погледнат на огледалото на Божјиот закон. Кога ќе ги согледаат неговите далекусежни прописи и кога ќе сфатат дека во него се огледуваат мислите и побудите на срцето, тие нема да се фалат со безгрешност. „Ако речеме дека немаме грев“, кажува Јован, не исклучувајќи се ниту себеси, „се мамиме самите себеси и вистината не е во нас.“ „Ако речеме дека не сме згрешиле, него (Христа) го правиме лажливец и неговата реч не е во нас.“ (1. Јованово 1,8.10)…
Ако стоиме во Христа, ако Божјата љубов е присутна во нашето срце – нашите чувства, мисли и постапки ќе бидат сообразени со Божјата волја. Посветеното срце е во совршена хармонија со прописите на Божјиот закон. (Делата на апостолите, стр. 561-563. оригинал)
