„Бидејќи, затоа што и Самиот трпеше кога беше искушуван, може да им помогне на оние кои се искушувани.“ (Евреите 2,18)
Искушувачот никогаш не може да нè присили да правиме зло. Тој не може да управува со умовите ако не се стават под негова контрола. Пред сатаната да ја примени својата сила врз нас, волјата мора да се согласи, верата мора да се откаже од своето надевање во Христа. Меѓутоа, секоја грешна желба што ја негуваме му овозможува упориште. Секоја точка во која не го постигнуваме божественото мерило претставува отворена врата низ која може да влезе да нè искушава и да нè уништи. Секој пропуст или пораз од наша страна му дава можност да му приговара на Христа… Често кога не успева кај нас да предизвика недоверба, сатаната успева да нè наведе на претпоставка. Ако може да нè наведе непотребно да заостанеме на патот на искушенијата, тој знае дека победата е негова. Бог ќе ги сочува сите што одат по патеката на послушноста, но да се одвоиме од неа значи да стапиме на сатанска почва. Тука сигурно ќе паднеме. Спасителот ни заповедал: „Бдејте и молете се на Бога за да не паднете во искушение“ (Марко 14,38). Размислувањето и молитвата ќе нè сочуваат од самоволно одење по опасни патишта, со што ќе бидеме сочувани од многу порази. (Копнежот на вековите, стр. 125.126. оригинал)
Христовата победа била целосна, како што бил целосен Адамовиот пад. Така можеме и ние да му се спротивставиме на искушението и да го присилиме сатаната да се оддалечи од нас. Исус извојувал победа со покорност и со вера во Бога и преку апостолот Тој ни вели: „Покорете му се на Бога, а противете му се на ѓаволот и тој ќе побегне од вас. Приближете му се на Бога, па и Тој ќе ви се приближи вам.“ (Копнежот на вековите, стр. 130.131. оригинал)
Ниту најсилното искушение не може да претставува изговор за гревот. Колку и да е голем притисокот врз душата, сепак престапот е само наше дело. (Патријарси и пророци, стр. 421. оригинал)
