„И сè што ќе побарате во молитва, со вера, ќе добиете.“ (Матеј 21,22)
Што можат да мислат небесните ангели за бедните беспомошни човечки суштества кои се соочуваат со искушенија, за суштествата спрема кои Божјето срце чувствува безгранична љубов и е готово да им подари повеќе отколку што би можеле да бараат и да замислат, а кои толку малку се молат и имаат толку малку вера?…
Сатанска темнина ги обвива оние што ја занемаруваат молитвата. Непријателот со шепот ги искушава наведувајќи ги на грев само затоа што не се служат со предимството што им го дал Бог со божествената установа на молитвата. Зошто Божјите синови и ќерки би се колебале да се молат кога молитвата е клуч во рацете на верата кој ги отвора небесните ризници во кои се чуваат неизмерни резерви на Семожниот? Ако не се молиме непрестајно и ако не бдееме, ќе се изложиме на опасност да станеме немарни и да скршнеме од вистинскиот пат. Противникот постојано се труди да ни го препречи патот кон престолот на милоста за да не добиеме со сесрдна молитва и со вера милост да му се спротивставиме на искушението.
Постојат одредени услови што мораме да ги исполниме ако сакаме Бог да ги чуе нашите молитви и да ги прими. Еден од првите услови е да станеме свесни дека ни е потребна Негова помош. Тој ветил: „Јас ќе излеам вода врз жедната земја, потоци врз сувата почва“ (Исаија 44,3). Оние што се гладни и жедни за праведност, што копнеат за Бога, можат да бидат сигурни дека ќе се наситат. Срцето мора да се отвори за влијанието на Духот, зашто инаку не може да прими Божји благослов.
Нашата голема потреба сама по себе е доказ кој најречито зборува во наша корист. Меѓутоа, ние мораме да бараме од Господа да ни го исполни тоа. Тој кажува: „Барајте и ќе најдете“ (Матеј 7,7). „Оној кој не го поштеди ни сопствениот Син, туку го предаде за сите нас, како не ќе ни подари и сѐ друго?“ (Римјаните 8,32).
Ако негуваме беззаконие во нашето срце, ако сме се прилепиле за кој и да е грев што ни е познат, Господ нема да нѐ чуе; но молитвата на покајничката, скршена душа секогаш ќе биде прифатена. Кога ќе ги исправиме сите зла за кои сме свесни, тогаш можеме да бидеме сигурни дека Бог ќе одговори на нашите молби. Нашите сопствени заслуги никогаш нема да ни обезбедат Божја наклоност; ние ќе се спасиме со Христовата достојност, ќе се исчистиме со неговата крв; сепак, и самите ние мораме нешто да придонесеме, мораме да ги исполниме условите за да бидеме прифатени. (Патот кон Христа, стр. 94.95. оригинал)
