„И Бог го благослови седмиот ден, и го освети, зашто во него се одмори од сите Свои дела, кои ги создаде Бог и ги направи.“ (Битие 2,3)
Бидејќи во седмиот ден се одморал, Бог тој ден го посветил и го изделил од другите како ден за одмор и за луѓето. Следејќи го примерот на својот Творец, човекот треба да се одмора во тој свет ден, со цел посматрајќи ги небото и земјата да може да размислува за големото Божјо дело на создавањето и додека ги посматра доказите за Неговата мудрост и добрина срцето да му биде исполнето со љубов и со стравопочит кон својот Творец.
Благословувајќи го седмиот ден, Бог уште во Едем поставил спомен на своето дело на создавањето. Саботата му била предадена на Адама, на таткото и претставникот на целото човечко семејство. Со празнувањето на саботата, сите жители на земјата би требало да покажат благодарност кон Бога и да признаат дека Тој е нивни законит владетел, а тие дело на Неговите раце и Негови приврзаници. Оваа установа, како посебен празник на сеќавање и спомен, му е дадена на целото човештво. Во неа нема ништо што би претставувало сенка, ниту пак нешто што би се ограничувало само на еден народ.
Бог видел дека саботата била битна за човекот дури и тогаш додека уште се наоѓал во рајот. Му било потребно еден ден во седмицата да ги остави сите свои интереси и стремежи за да може целосно да се посвети на посматрање на Божјите дела и на размислување за Неговата моќ и добрина. Му била потребна саботата за што повпечатливо да го потсетува на Бога и кај Него да буди благодарност кон Оној од чиишто благотворни раце доаѓало сѐ што имал и што го радувало.
Божја намера е саботата да ги насочи мислите на човекот кон посматрање на Неговите дела. Природата му зборува на неговиот разум дека постои еден жив Бог кој создал сѐ и кој владее со сѐ што постои. „Небесата ја искажуваат Божјата слава, сводот небесен ги објавува неговите дела. Ден на денот му ги раскажува, ноќ на ноќта и ги пренесува“ (Псалм 19,1.2). Убавината што ја краси земјата е знак на Божјата љубов. Неа ја гледаме на планинските висови што стојат од искон, на милните дрвја што се издигнуваат кон небото, во јадрите пупки и во миризливото цвеќе. Сето тоа ни зборува за Бога. Саботата, која без престан го упатува човекот на Оној кој создал сѐ, му налага да ја отвори големата книга на природата и во неа да ги следи трагите на мудроста, на моќта и љубовта на Творецот. (Патријарси и пророци, стр. 47.48. оригинал)
