„Гледајте, никој никому да не враќа зло за зло, туку секогаш одете по она што е добро меѓу себе и кон сите!“ (1. Солунјаните 5,15)
Во тивкиот, доследен живот на вистинскиот христијанин постои елоквентност, поголема од онаа на зборовите. Она што човекот е, има поголемо влијание од она што го зборува.
Служителите што биле испратени кај Христа, се вратиле со извештај дека никогаш човек не зборувал како што зборува Тој. Причината за тоа е што никогаш човек не живеел, како што живеел Тој. Кога Неговиот живот би бил поинаков, Тој не би можел да зборува како што зборувал. Неговите зборови имале голема моќ на убедување, бидејќи доаѓале од чисто и свето срце, полно со љубов и сочувство, добродушност и вистина.
Нашето влијание врз другите е одредено од нашиот карактер и искуство. За да ги убедиме другите во силата на Христовата благодат, ние мораме да ја познаваме таа сила во нашите срца и животи. Евангелието за спасение на душите што ние го претставуваме, мора да биде Евангелие според кое е спасена нашата душа. Нашето влијание може да се почувствува во скептичниот свет, единствено ако имаме жива вера во Христа како личен Спасител. Ако сакаме да ги одвлечеме грешниците од брзаците што течат кон пропаст, нашите стапала мораат да бидат цврсто поставени на Карпата Исуса Христа.
Обележје на христијанството не е некој надворешен знак, ниту носењето крст или круна, туку она што ја открива заедницата на човекот со Бога. Светот треба да биде убеден дека Бог го испратил Својот Син да нè спаси преку силата на Неговата благодат, која се огледува во преобразувањето на карактерот. Ништо не може толку да влијае на човечката душа како еден несебичен живот. Најсилниот аргумент во полза на Евангелието е љубезниот христијанин, исполнет со љубов.
Таквиот живот и влијание имаат своја цена во постојаните напори на самопожртвуваност и дисциплинираност на секој чекор. Многу луѓе толку лесно се обесхрабруваат од христијанскиот живот, бидејќи не го разбираат во потполност. Многумина што искрено ги посветиле своите животи на службата за Бога, се изненадени и разочарани, кога ќе откријат дека како никогаш порано, се опколени со пречки и нападнати од неволји и тешкотии. Тие се молат за карактер како Христовиот, за подобност на работа за Господа, а се наоѓаат во околности од кои им се чини дека ги извлекуваат на површина сите зла на нивната природа. Откриваат мани за кои не се ни сомневале дека ги имаат. (Зравје и среќа, стр. 469.470. оригинал)
