„А ѓаволот, кој ги заблудуваше, беше фрлен во огненото и сулфурното езеро, каде се и Ѕверот и лажниот пророк; и ќе бидат мачени дење и ноќе во веки веков.“ (Откровение 20,10)
За нашиот милозлив Бог делото на казнување е „необична работа“. „Кажи им… вели Господ Бог: Не ми е мило да умре грешникот, туку грешникот да се врати од својот зол пат“ (Езекиел 33,11)… Иако не ужива во одмаздата, Тој сепак ќе ги казни престапниците на Неговиот закон. (Патријарси и пророци, стр. 628. оригинал)
Од небото од Бога паѓа оган. Земјата се топи. Оружјето скриено во нејзината длабина се исфрла надвор. Од секоја отворена бездна блика пламен кој уништува. Карпите се запалуваат. Настапил „денот кој гори како печка“. Елементите се топат од жестоката горештина, а исто така и земјата и сѐ што е на неа гори (Малахија 4,1; 2. Петрово 3,10). Површината на земјата изгледа како растопена маса – огромно огнено езеро што врие. Настапило времето на суд и пропаст за грешниците…
Грешниците ја примаат својата плата на земјата (Пословици 11,31). Тие ќе бидат „стрниште што ќе ги запали денот кој иде, вели Господ над војските“ (Малахија 4,1). Некои ќе бидат уништени во еден миг, додека други ќе се мачат многу денови. Сите ќе бидат казнети „според своите дела“. Бидејќи гревовите на праведниците се положени врз сатаната, тој мора да пати не само поради својот бунт, туку и поради сите гревови на кои ги навел припадниците на Божјиот народ. Неговата казна ќе биде многу потешка од казната на оние што ги измамил. Кога ќе исчезнат сите што подлегнале на неговите измами, тој и понатаму ќе биде жив и ќе се мачи. Конечно со пламенот на чистење уништени се сите грешници, и коренот и гранките – сатаната како корен, а неговите следбеници како гранки. Применета е полна законска казна, барањата на Законот се задоволени, а небото и земјата ја потврдуваат Господовата праведност.
Разорното дело на сатаната за секогаш е завршено. Шест илјади години ја спроведувал својата волја, исполнувајќи ја земјата со јад и нанесувајќи ѝ болка на целата вселена. Сите созданија стенкале и воздивнувале од мака. Сега Божјите созданија за навек се ослободени од неговото присуство и искушение…
Додека земјата е обвиена со оган кој уништува, праведниците се сигурни во светиот град. Над оние што имале дел во првото воскресение, втората смрт нема власт. Додека Бог за грешниците е оган кој уништува, за својот народ Тој е „сонце и штит“ (Откровение 20,6; Псалм 84,11). (Големата борба, стр. 672.673. оригинал)
