„Тогаш остави го дарот таму, пред жртвеникот, па оди и најнапред помири се со брата си, а потоа дојди и принеси го дарот.“ (Матеј 5,24)
Тие чијашто должност е да бдеат над духовното добро на црквата, треба да се трудат да бидат добар пример, да не даваат никаков повод за завист, љубомора и сомневање, туку секогаш да покажуваат ист дух на љубов, почитување и учтивост кои би сакале да ги видат и кај своите браќа. Посебно треба да се посвети големо внимание на поуките на Божјата Реч. Треба најсериозно да се настојува во корен да се спречи секоја појава на непријателство и нељубезност, и да се искорени секој корен на огорченост. Ако меѓу браќата се појави неслога, треба да се постапува според правилото на Спасителот. Треба да се напрегнат сите сили за да дојде до помирување, но ако двете страни упорно остануваат на своето непријателство, треба да се одвојат од црквата сѐ додека не се помират.
При истрагата во црквата секој член треба да го испита своето срце, за да се увери дека причината за неслога не лежи во него. Духовната гордост, желбата за заповедање, копнежот за почести и положби, недостатокот на самосовладување, попуштањето на страстите и предрасудите, колебливоста и недостигот на здраво расудување – сето тоа може да биде причина за збрка во црквата и да го загрози нејзиниот мир.
Тешкотиите често се предизвикани од злите јазици, чии дошепнувања и предвестувања ги трујат лековерните духови и ги разделуваат најблиските пријатели. На овие луѓе, кои чинат зло, им помагаат оние кои сѐ примаат со отворени уши и со зли срца зборувајќи: „Кажи, а јас ќе раскажам понатаму“. Христовите следбеници не смеат да го дозволат овој грев кај себе. Ниеден христијански родител не смее да дозволи озборувањето да се повторува во семејниот круг, ниту да се даваат омаловажувачки примедби на сметка на членовите на црквата.
Христијаните треба да знаат дека имаат верска должност да го победуваат во себе духот на завист и нељубезност. Тие треба да се радуваат доколку некој нивен брат поседува добар глас и углед, па дури ако тоа го фрла во сенка нивниот карактер и нивните достигнувања…
Ние треба да копнееме за вистинска побожност, а не за величие. Оние кои го имаат Христовиот дух ќе имаат и скромно мислење за себе. Тие ќе работат за чистотата и напредокот на црквата и попрво ќе ги жртвуваат своите интереси и желби отколку да предизвикаат неслога меѓу своите браќа. (Testimonies for the Church, vol. 5, str. 241.242)
