„Зашто, жалоста по Бога донесува покајание за спасение – за кое не се кае, а жалоста на светов донесува смрт.“ (2. Коринтјаните 7,10)
Како може човек да биде чист пред Бога? Како може грешникот да стане праведен? Само Христос може да нѐ доведе во хармонија со Бога, во хармонија со светоста; но како да дојдеме кај Христа? Мнозина го поставуваат истото прашање што го поставило мноштвото луѓе на Духовден кога сфатиле дека се грешни: „Што да правиме?“ Први зборови што им ги кажал апостол Петар биле: „Покајте се!“ Малку потоа, во една друга прилика, тој им рекол: „Покајте се и обратете се за да ви бидат простени гревовите“ (Дела 2,37.38; 3,19).
Во покајанието е вклучена жалост поради гревот и одвојување од него. Ние нема да го отфрлиме гревот ако не ја увидиме неговата расипаност; сѐ додека нашето срце не се откаже од него, нема да има никаква вистинска промена во нашиот живот.
Мнозина не успеваат да ја сфатат вистинската природа на покајанието. Тие жалат затоа што грешеле и дури привидно се менуваат само затоа што се плашат од последиците на своите лоши дела. Но тоа не е библиско покајание. Тие се жалат на страдањата наместо на гревот. Таква била болката на Исав кога сфатил дека засекогаш го загубил првенството. Валам, уплашен од ангелот кој стоел на неговиот пат со гол меч, ја признал својата вина за да не го загуби животот; но тука немало вистинско каење поради гревот, немало промена на намерите, не се јавила одвратност кон злото. Откако го предал својот Господ, Јуда Искариотски извикнал: „Јас згрешив што предадов невина крв!“ (Матеј 27,4).
Ова признание се оттргнало од неговата грешна душа под неподнослив притисок на свеста за вината и во страшно очекување на осуда. Последиците што му се заканувале го исполнувале со ужас, но во неговата душа немало длабока тага што го кине срцето, не жалел што го предал пречистиот Божји Син и што се откажал од Светецот Израелов. Додека ги поднесувал Божјите казни, фараонот го признавал својот грев за да го избегне натамошното казнување, но продолжувал да му пркоси на Небото штом казните би биле запрени. Сите овие се плачеле поради последиците на гревот, но не ги обземала жалост поради самиот грев. (Патот кон Христа, стр. 23.24. оригинал)
