„Небесата ја раскажуваат Божјата слава, небесниот свод го навестува делото на Неговите раце.“ (Псалм 19,1)
Така и ние треба да го запознаеме Творецот преку Неговите создадени дела. Книгата на природата е голем учебник што треба да го користиме заедно со Писмото за да им го покажеме на другите Неговиот карактер и да ги вратиме загубените овци во Божјото стадо. Проучувајќи ги така Божјите дела, Светиот Дух го осведочува нашиот ум. Тоа не е сведоштво што се стекнува по пат на логично размислување, туку начин на кој возвишените, духовните вистини на пишаната Реч, се втиснуваат во нашето срце, се разбира, ако нашиот ум не станал премногу затемнет за да го запознае Бога, ако окото не е премногу матно за да го види, а увото премногу слабо да го чуе Неговиот глас…
Поучувајќи со помош на параболи и издигнувајќи ја светоста на саботата, Христос имал иста цел. Бог на луѓето им го дал овој спомен на својата творечка моќ за да го препознаат Него во делата на Неговите раце. Денот за одмор ги повикува во делата на создавањето да ја откриваат славата на Творецот. И токму затоа што сака и ние да постапуваме така, Исус своите драгоцени поуки ги поврзувал со убавината на делата на природата. Во текот на светиот ден за одмор, повеќе од кој и да е друг ден, треба да ги проучуваме пораките што ни ги запишал Бог во природата. Параболите на Спасителот треба да ги проучуваме таму каде што ги изговарал во полињата и кориите, под отворено небо, опкружени со цвеќе и трева. И кога ќе се приближиме до срцето на природата, ќе ни стане вистинско Христовото присуство и Тој на нашето срце ќе му проговори за својата љубов и мир.
Меѓутоа, Христос своите поуки не ги поврзал само со денот за одмор, туку и со другите работни денови во седмицата. Тој му дава мудрост и на орачот кој сее семе. Со орањето и сеењето, со копањето и жетвата како илустрации, ни ја прикажува својата милост во нашето срце. Негова желба е во секоја корисна дејност и во секој животен позив да наоѓаме поуки за божествената вистина. Тогаш нашите секојдневни активности нема да го окупираат нашето внимание во толкава мера за да го заборавиме Бога; напротив, тие непрекратно ќе не потсетуваат на нашиот Творец и Откупител. Мислата за Бога ќе се провлекува како златна нишка низ сите наши секојдневни грижи и работи, и за нас природата повторно ќе биде проникната со Неговата слава. Постојано ќе учиме нови поуки за небесната вистина и сѐ повеќе ќе се доближуваме до степенот на Неговата чистота. Така ќе бидеме „научени од Господа“ и утврдени во повикот што ни го упатил Бог (Исаија 54,13; 1. Коринтјаните 7,24). (Христови параболи, стр. 24-27. оригинал)
