„Откако го рече тоа, викна со силен глас: ‘Лазаре, излези надвор!’“ (Јован 11,43)
Тој ја чувствувал сета тежина на болката кога им рекол на своите ученици: „Лазар умре“. Меѓутоа, Христос не морал да мисли само на саканите од Витанија; Тој морал да мисли и на поучувањето на своите ученици. Тие треба да станат Негови претставници во светот со цел благословот на Отецот да може да ги опфати сите. Заради нив дозволил Лазар да умре. Кога би го исцелил од болеста, не би било сторено чудо што е најочигледен доказ за Неговиот божествен карактер…
Одложувајќи да дојде кај Лазара, Христос имал намера да им покаже милост на оние што не го примиле. Одолжувал со цел со воскресението на Лазара од мртвите на својот тврдокорен, неверен народ да му даде уште еден доказ дека Тој навистина е „воскресение и живот“… Во својата милост имал намера да им даде уште еден доказ повеќе дека Тој е обновител, единствен кој може да ги изнесе на виделина животот и бесмртноста. Тоа требало да биде доказ што свештениците не ќе можат погрешно да го протолкуваат. Тоа била причината за неговото одложување да дојде во Витанија. Ова чудо, подигнувањето на Лазара од мртвите како круна на сè, требало да стави Божји печат на Неговата работа и на Неговото тврдење дека има божество…
„А Исус пак, длабоко трогнат, дојде до гробот“. Лазара го положиле во длабнатина во карпа и пред влезот бил ставен голем камен. „Тргнете го каменот!“ рекол Христос. Мислејќи дека сака само да го погледне умрениот, Марта приговорила, велејќи дека телото веќе четири дена е закопано и дека веќе почнало да се распаѓа. Ова тврдење, изречено пред воскресението на Лазара, не им дало никаква можност на Христовите непријатели да кажат дека е сторена измама…
„Откако го рече тоа, викна со силен глас: ‘Лазаре, излези надвор!’“ Неговиот глас, јасен и силен, допрел до ушите на умрениот. Додека зборувал, низ Неговата човечка природа проникнувало божественото. На Неговото лице, озарено со Божја слава, народот можел да ја види сигурноста на Неговата сила. Секое око било приковано за влезот на вдлабнатината во карпата. Секое уво било наштимано да прими и најмалечок звук. Со голем и внимателен интерес сите го очекувале испитот на Христовото божество, доказ што треба да ја потврди Неговата изјава дека е Божји Син или да ја задуши надежта за вечни времиња.
Во тивкиот гроб нешто се поместило, и оној што бил мртов стоел пред влезот на гробот. (Копнежот на вековите, стр. 528.529.534.536. оригинал)
