„За да бидат сите едно; како што си Ти, Татко, во Мене, и Јас во Тебе, така и тие да бидат едно во Нас, за да верува светот дека Ти Ме испрати.“ (Јован 17,21)
По излевањето на Светиот Дух, учениците во толкава мера биле исполнети со љубов кон Христа и кон оние за кои Тој умрел, што зборовите кои ги зборувале и молитвите што ги упатувале ги топеле срцата. Зборувале со сила на Духот и илјадници се обраќале под влијание на таа сила.
Како Христови претставници, апостолите морале да оставаат пресуден впечаток врз светот. Фактот што биле скромни луѓе не го намалувал нивното влијание, туку уште повеќе го зголемувал, зашто мислите на нивните слушатели се пренесувале од нив кон Спасителот кој, иако невидлив, сѐ уште соработувал со нив. Чудесното учење на апостолите, нивните зборови што влевале храброст и сигурност, би осведочиле секого дека тие не работат во своја сила, туку во сила Христова. Не извишувајќи се ниту малку себеси, изјавувале смело и решително дека Оној, кого Евреите го распнале, навистина бил Кнез на животот, Син на живиот Бог, и дека во негово име ги прават истите дела што ги правел и Тој.
Во прошталниот разговор што го водел со своите ученици ноќта, непосредно пред распнувањето, Спасителот не ги спомнувал страдањата што ги поднел и кои уште ќе мора да ги поднесе. Не зборувал за понижувањето што му претстоело, туку се трудел во душата да им го втисне она што ќе им ја засили верата, приготвувајќи ги однапред да ја гледаат радоста што ги очекува победниците. Се радувал на сознанието дека за своите следбеници ќе може да стори и повеќе отколку што им ветил, и што од Него ќе се излева љубов и сомилост кои го чистат храмот на душата и им помагаат на луѓето да станат слични со Него во карактерот. Се радувал што Неговата вистина, вооружена со силата на Духот, ќе излезе „победувајќи и да победи“.
„Ова ви го реков за да имате мир во мене. Во светот имате неволји, но бидете храбри – јас го победив светот“ (Јован 16,33). Христос не потклекнал ниту се обесхрабрил и учениците морале да покажат исто толку истрајна вера. Нивна должност била, потпирајќи се врз Неговата сила, да работат онака како што работел Тој. Иако на нивниот пат ќе се појавуваат привидно непремостиви пречки, со Неговата благодат тие морале да одат напред, во никој случај не очајувајќи и никогаш не губејќи ја надежта. (Делата на апостолите, стр. 22.23. оригинал)
