„Зашто, ова е Божјата волја, вашето осветување, да се воздржувате од блудство.“ (1. Солунјаните 4,3)
Како Бог што е свет во својата сфера, така паднатиот човек, со вера во Христа, мора да биде свет во својот делокруг…
Светоста на припадниците на црквата од секогаш била Божја цел за Неговиот народ на оваа земја. Бог уште од искон ги одбрал да бидат свети – посветени само Нему. Го дал својот Син да умре за нив за да се посветат со послушност кон вистината, лишени од сите дреболии на себичноста. Бог од секого меѓу нив бара лично залагање и лична преданост. Бог ќе се слави преку оние кои тврдат дека веруваат во Него само тогаш ако тие го одразуваат Неговиот лик и ако бидат под контрола на Неговиот Дух. Тогаш, како сведоци за Спасителот, можат да разгласуваат што сѐ сторила божествената милост за нив.
Вистинска посветеност настанува кога начелото на љубовта практично се применува во секојдневниот живот. „Бог е љубов, и оној кој останува во љубовта, останува во Бога и Бог останува во него“ (1. Јованово 4,16). Во животот на оние во чиешто срце живее Христос се гледа секојдневна практична побожност. Карактерот станува чист, возвишен, облагороден и светол. Чистата наука се гледа во делата на праведноста, а небесните начела водат кон свети постапки.
Оние што сакаат да ги добијат благословите на посветувањето, мораат да го сфатат значењето на пожртвувањето… Нашата љубов кон ближните претставува мирис кој ја открива и нашата љубов кон Бога. Трпението во службата на Бога и на ближните ѝ донесува спокојство на душата. Бог го поддржува и го засилува секого кој сака да ги следи Христовите стапки.
Посветеноста не е задача за еден миг, за еден час или ден, туку дело за цел живот. Таа не се стекнува со непостојан налет на чувствата, туку со постојано отфрлање на гревот и со доследно живеење за Христа. Злото не може да се отстрани ниту пак карактерот може да се преобрази со слаби, повремени напори. Можеме да победиме само со долги, истрајни напори, со строга дисциплина и со сериозна борба. Ние денеска не можеме да знаеме колку остра ќе биде нашата утрешна борба. Сѐ додека живее и владее сатаната, ние мораме да се бориме против сопственото „јас“ и против гревот кој постојано нѐ опседнува. Сѐ додека живееме, нема здивнување ниту застој во борбата, нема место до кое, кога ќе стигнеме, можеме да кажеме: „Постигнав сѐ!“ Посветеноста е дело на доживотна послушност. (Делата на апостолите стр. 559-561. оригинал)
