„Гледав во ноќни виденија: и ете на небесните облаци доаѓа како Човечкиот Син. Тој Му се приближи на Прадревниот, и Го доведоа кај Него.“ (Даниел 7,13)
Така на пророкот во видение му е покажан големиот и свечен ден во кој Судијата на цел свет ќе го прегледа карактерот и животот на секој човек и кога на секого ќе му биде дадено според неговите дела. Прадревниот е Бог Отецот… Со тој суд ќе претседава Оној кој е зачетник на сиот живот и извор на сите закони. Како слуги и сведоци на овој голем суд ќе присуствуваат светите ангели, на број „илјада илјади и десет илјади по десет илјади“.
Тој (Христос) доаѓа пред „Прадревниот“ на небото да прими власт, слава и царство што ќе му бидат дадени на крајот од Неговата посредничка служба. Токму ова доаѓање, а не Неговото второ доаѓање на земјата, беше преткажано во пророштвото како настан што треба да се случи на крајот од 2300 денови и ноќи, односно во 1844 година. Во придружба на небесните ангели, нашиот Поглавар свештенички влегол во светињата над светињите, се појавил во Божје присуство за да го изврши последниот дел од својата служба во корист на човекот – да го изврши делото на истражниот суд, да изврши помирување за сите што се најдени достојни за Неговата милост…
Така, оние што бараа светлина, дознаа од пророчката Реч дека Христос на крајот од пророчките 2300 дни, односно во 1844 година, не дојде на земјата, туку влезе во светињата над светињите на небесното Светилиште за да го изврши конечното дело на чистење како подготовка за своето доаѓање.
Го сфатија и тоа дека жртвата за грев укажувала на Христа како жртва, дека поглаварот свештенички го претставувал Христа како посредник, додека азазел го претставувал сатаната, причината на злото, врз кого на крај ќе бидат ставени гревовите на искрените покајници. Кога поглаварот свештенички ги отстранувал гревовите од Светилиштето со крвта на жртвата за грев, тој истите ги положувал врз азазела. На крајот од својата служба, кога Христос со својата крв ќе ги отстрани гревовите на својот народ од небесното Светилиште, ќе ги положи врз сатаната кој, при извршувањето на пресудата, мора да ја сноси конечната казна. Јарецот за грев бил одведен в пустина за никогаш веќе да не се врати во друштво на Израелците. Така сатаната засекогаш ќе биде протеран од Божја близина и од близина на неговиот народ и ќе биде уништен при конечното уништување на гревот и грешниците. (Големата борба, стр. 479.480.422 оригинал)
