„И така, исповедајте си ги гревовите еден на друг и молете се еден за друг, за да оздравите! Делотворната молитва на праведникот има голема сила.“ (Јаков 5,16)
Како оние кои веруваме во Христа потребна ни е поголема сила. Треба да бидеме посесрдни во молитвата. Многумина се чудат поради што нивните молитви се толку безживотни, нивната вера толку слаба и колеблива, нивното христијанско искуство толку мрачно и неизвесно. Зар не постевме, зборуваат тие, и „зар не чекоревме жалосно пред Господа над војските?“ Во педесет и осмото поглавје од книгата на пророкот Исаија, Исус Христос покажал како можат да се изменат тие околности. Тој вели: „Ете го постот, што го избрав: раскини ги оковите на неправдата, одврзи ги врските на јаремот и угнетените пушти ги на слобода и скрши го секој јарем; раздели го лебот свој со гладните и бездомните сиромаси закрили ги во домот свој; ако видиш гол облечи го, и од крвните сродници не криј се“ (Стих 6 и 7). Тоа е упатството кое Господ го пропишал за малодушната, колеблива, треперлива душа. Оние кои се тажни, кои одат во тага пред Господа, треба да се пробудат и да им помагаат на оние на кои им е потребна помош.
На секоја црква ѝ е неопходна управувачката сила на Светиот Дух и сега е време да се молиме за тоа. Меѓутоа, во целокупното свое дело за човекот, Бог предвидел човекот да соработува со Него. За таа цел, Бог бара од црквата поголема побожност, поправично чувство на должност и појасно сфаќање на своите обврски кон својот Творец. Тој бара од неа да сочинува еден чист, посветен, работен народ. Христијанското дело на пружање на помош е едно средство со кое тоа се постига, зашто Светиот Дух одржува врска со сите кои ја вршат Божјата служба…
Сè што содржи небото ѝ стои на располагање на секоја душа која сака да работи според Христовите упатства. Кога членовите на нашите цркви поединечно ќе се нафатат на работата што им е наменета, тие ќе бидат опкружени со една сосем поинаква атмосфера. Нивните напори ќе бидат проследени со благослови и сила. Ќе постигнат повисока духовна култура на срцето и умот. Ќе биде совладана себичноста која ги оковала нивните души. Нивната вера ќе стане живо начело. Нивните молитви ќе бидат посесрдни. На нив ќе се излива оживувачкото и посветувачко влијание на Светиот Дух и тие ќе бидат донесени поблиску до небесното царство.
Спасителот не обраќа внимание на положбата и општествената класа, световните почести и богатства. Тој високо го цени карактерот и верноста кон целта. (6T, 266-268)
