„А надежта пак не разочарува, зашто Божјата љубов е излеана во нашите срца преку Светиот Дух, Кој ни е даден.“ (Римјаните 5,5)
Ние мораме да паднеме врз Карпата и да се скршиме пред да се подигнеме во Христа. Себичноста мора да се собори, горделивоста мора да се понизи ако сакаме да ја запознаеме славатана духовното царство…
Во светлината на животот на Спасителот се откриваат срцата на сите, почнувајќи дури од Творецот, па до кнезот на темнината. Сатаната Бога го прикажал како себичен и суров, како Оној кој полага право на сѐ, а не дава ништо; кој бара служба од сите свои созданија за сопствена слава, а не поднесува никаква жртва за нивно добро. Меѓутоа, дарувањето на Христа го открива срцето на Отецот. Тоа сведочи дека Божјите мисли за нас се „мисли добри, а не лоши“ (Еремија 29,11). Тоа покажува дека, иако Божјата омраза кон гревот е силна како смртта, Неговата љубов кон грешникот е посилна и од смртта. Бидејќи го зел на себе нашето спасение, Тој нема да поштеди ништо – колку и даму е тоа мило – што е неопходно за извршување на Неговото дело. Ние не сме лишени од ниедна вистина што е потребна за нашето спасение, не е занемарено ниедно чудо на милоста, не останало неупотребено ниедно божествено средство. Тој постојано покажува наклоност, и без прекин дава дарови. Сета небесна ризница им е отворена на оние што Тој сака да ги спаси. Собирајќи ги сите богатства на вселената и откривајќи ги сите извори на неизмерна сила, Тој сите ги предава во Христови раце и вели: Сево ова е за човекот. Употреби ги овие дарови за да го увериш дека не постои ниту на земјата ниту на небото поголема љубов од Мојата. Своја најголема среќа тој ќе најде во љубовта кон Мене.
На голготскиот крст се соочиле љубовта и себичноста. Нивната појава овде го достигнала својот врв. Христос живеел за да теши и да благословува, а сатаната, убивајќи го, ја покажал сета опачност на својата омраза кон Бога. Тој јасно потврдил дека вистинската цел на неговиот бунт е симнување на Бога од престолот и уништување на Оној преку кого се излеала Божјата љубов.
Со Христовиот живот и смрт се откриле мислите на луѓето. Од јаслите па до крстот, Христовиот живот бил повик на владеење со себеси и на заедница во страдањата. Тој го симнал превезот од човечките цели. Исус дошол со небесна вистина и сите што го слушале гласот на Светиот Дух биле привлечени кон Него. Оние што си служеле себеси му припаѓале на царството на сатаната. Со својот однос кон Христа сите ќе покажат на која страна се наоѓаат. На тој начин секој си изрекува себеси пресуда. (Копнежот на вековите, стр. 57. оригинал)
