„Кој нè спаси и нè повика со свет повик, не според нашите дела туку по сопствена одлука и благодат, која ни е дадена во Христа Исуса пред вечните времиња.“ (2. Тимотеј 1,9)
„А кога одеше покрај Галилејското Море, ги виде двајцата браќа: Симона, наречен Петар, и брата му Андреја, дека фрлаа мрежа во морето, зашто беа рибари, па им рече: „Дојдете по Мене.“ Брзата и безусловна послушност на овие луѓе, без никакво ветување за награда, изгледа извонредна; но Христовите зборови беа покана што носеше со себе поттикнувачка сила. Христос сакаше овие скромни рибари, во заедница со Него, да станат средство за извлекување на луѓето од службата на сатаната и нивно поставување во службата на Бога. Во оваа работа тие ќе станат Негови сведоци, носејќи му ја на светот Неговата вистина, неизмешана со човечки традиции и измамни мудрувања. Практикувајќи ги Неговите доблести, одејќи и работејќи со Него, тие требаше да се оспособат да станат ловци на луѓе… Работници со таков карактер се потребни и денес – луѓе кои ќе се посветат безрезервно на делото на претставување на Божјото царство на светот потонат во беззаконие. Светот има потреба од луѓе со длабока мисла, луѓе со принципи, луѓе кои постојано растат во разбирање и расудување. Постои голема потреба за луѓе кои ќе знаат најдобро да ја искористат печатената реч, за вистината да добие крила и да се пренесе до секој народ, јазик и племе. (Gospel Workers, p. 24.25)
Работењето за Бога и за спасување на душите е највозвишениот и најблагородниот повик со кој човекот некогаш можел да се занимава. Загубите и добивките во таа работа имаат големо значење, бидејќи последиците не завршуваат во овој свет, туку се простираат во вечноста. (Сведоштва за црквата. вол. 5, стр. 411. оригинал)
