„А стражарот извика: ‘Господару, постојано сум во стражарницата дење, јас престојувам на стража целата ноќ.’“ (Исаија 21,8)
Лично Исус никогаш не го купувал мирот со спогодба. Неговото срце се прелевало од љубов за целиот човечки род, но никогаш не бил попустлив кон неговите гревови. Тој бил премногу голем пријател за да молчи кога тие оделе по пат што ќе ги упропасти нивните души – душите што ги откупил со својата крв. Настојувал човекот да стане верен себеси и верен на своето повисоко и вечно добро. Христовите слуги се повикани на истата работа и треба да внимаваат да не ја жртвуваат вистината за да ја спречат неслогата. Тие треба „да се стремат кон она што е за мир“ (Римјаните 14,19), но вистински мир никогаш не може да се обезбеди со компромис. Ниеден човек не може да биде верен на начелата а да не предизвика противење. Децата на непокорноста ќе му се противат на духовното христијанство. Меѓутоа, Исус им заповедал на учениците: „Не плашете се од оние што го убиваат телото, а душата не можат да ја убијат“. Оние што му се верни на Бога немаат причина да се плашат од човечката сила ниту пак од непријателството на сатаната. Во Христа лежи сигурноста на нивниот вечен живот. Тие треба да се плашат само од тоа да не се откажат од вистината и со тоа да ја изневерат довербата со која ги почестил Бог.
Сатаната ги исполнува човечките срца со сомневање. Тој ги наведува Бога да го гледаат како строг судија; ги наведува да згрешат, а потоа себеси да се сметаат за премногу грешни за да му се приближат на небесниот Отец и кај него да поттикнат сочувство. Господ сето тоа го знае. Исус ги уверува своите ученици во Божјето сочувство кон нив во нивните потреби и слабости. Ниедна воздишка не може да се оттргне од градите, не може да се почувствува ниедна болка, ниту некаква жалост да ја прободе душата, а да не затрепери срцето на Отецот.
Библијата ни го прикажува Бога на Неговото возвишено место не во состојба на безделничење, или во тишина и самотија, туку опкружен со десет илјади по десет илјади и со илјада илјади свети суштества што чекаат да ја извршат Неговата волја. Низ канали што ние не можеме да ги препознаеме, Тој одржува жива врска со секоја област на Неговото владеење.Меѓутоа, Неговото интересирање и интересирањето на целото небо е сосредоточено кон нашиот ситен свет, кон душите за чиешто спасение го дал својот единороден Син. Бог се наведнува од својот престол да го чуе повикот на угнетените. На секоја искрена молитва Тој одговара: „Еве ме!“ Тој ги подига жалосните и презрените. Во сите наши таги тој е тажен. (Копнежот на вековите, стр.356. оригинал)
