„И така, ако е некој во Христа, тој е ново создание; старото помина, ете: сè стана ново.“ (2. Коринтјаните 5,17)
Кога Христос зел човечка природа, се поврзал со човечкиот род со врска, со љубов, што никаква сила, освен самиот човек, никогаш не ќе може да ја раскине. Сатаната постојано ќе ни поттура свои мамки за да нѐ наведе да ја прекинеме таа врска – намерно да се одвоиме од Христа. Токму тука ни е неопходно да бдееме, да се трудиме, да се молиме ништо да не нѐ наведе да избереме друг господар; зашто тоа секогаш зависи од нашата слободна волја. Но нашите очи постојано нека го гледаат Христа и Тој ќе нѐ сочува. Гледајќи го Исуса, ние сме сигурни. Ништо не може да нѐ истргне од Неговите раце. Гледајќи го постојано Него, „ние се преобразуваме во истиот лик од слава во слава, така како што го прави тоа Господовиот Дух“ (2 Коринтјаните 3,18).
Токму на тој начин првите ученици станале слични на својот мил Спасител. Кога тие ученици ги слушнале Исусовите зборови, почувствувале потреба за Него. Тие го барале, го нашле и го следеле. Биле со него дома, крај трпеза, во клед, в поле. Биле со Него како ученици со учителот, секој ден примајќи од Неговите усни поуки за светата вистина. Гледале во Него како слуги во својот господар да ја дознаат својата должност. Тие ученици биле луѓе „беше човек ист како и ние“ (Јаков 5,17). И тие морале да водат иста борба со гревот. Им била неопходна истата милост за да живеат свет живот. Дури ни омилениот ученик, Јован, кој најпотполно го одразувал ликот на Спасителот, по природа ја немал таа убавина на карактерот. Тој не само што бил наметлив и жеден за чест, туку и жесток, и не ги поднесувал оние кои го навредувале. Но кога се запознал со карактерот на божествениот Син, станал свесен за своите недостатоци и тоа сознание го сторило понизен. Моќта и трпението, силата и нежноста, величеството и кротоста, што секој ден ги гледал во животот на Божјиот Син, ја исполниле неговата душа со восхит и љубов. Од ден на ден Христос сѐ повеќе гопривлекувал неговото срце, сѐ додека конечно не се загубил себеси од вид, исполнет со љубов кон својот Учител. Неговиот гневлив, честољубив темперамент, дошол под влијание на Христовата сила што преобразува. Преродбенското влијание на Светиот Дух го преродило неговото срце. Силата на Христовата љубов го преобразила неговиот карактер. Тоа е сигурна последица на соединувањето со Исуса. Кога Христос живее во срцето, целата природа се менува. Христовиот дух, Неговата љубов, го смекнува срцето, ја скротува душата, и мислите и желбите ги издигнува кон Бога и небото. (Патот кон Христа, стр. 72.73. оригинал)
