„Потоа видов, и ете: големо множество народ – што никој не можеше да го изброи – од сите народности и племиња и народи и јазици, како стојат пред престолот и пред Јагнето, облечени во бели облеки, со палмини гранчиња во своите раце.“ (Откровение 7,9)
Како синови и ќерки Божји, христијаните би требало да настојуваат да го достинат високиот идеал кој им е поставен во евангелието. Тие не би требало да се задоволат со ништо помалку од совршенство…
Да направиме Божјото свето слово да биде предмет на нашето проучување и да ги воведеме неговите свети начела во својот живот. Да одиме пред Бога во благост и понизност, поправајќи ги секојдневно своите грешки. Никаква себична гордост нека не ја оддели нашата душа од Бога. Да не одгледуваме чувство на надмоќ, сметајќи се себе за подобри од другите. „И така, кој мисли дека стои, нека внимава да не падне!“ (1. Коринтјаните 10,12). Ќе имате мир и спокојство доколку ја потчините својата волја на Христовата волја. Тогаш во срцето ќе завладее Христовата љубов, доведувајќи ги во покорност на Спасителот сите негови тајни побуди. Наглиот и лесно избувлив темперамент ќе биде ублажен и совладан со маслото на Христовата благодат. Чувството на простување на гревовите ќе донесе мир кој го надминува секој ум. Ние сериозно ќе се трудиме да го совладаме сето она што се противи на христијанското совршенство. Неслогите ќе исчезнат. Оние кои порано имале обичај да пронаоѓаат грешки кај другите, ќе видат многу повеќе грешки во својот карактер.
Има такви кои ја слушаат вистината и согледуваат дека нивниот живот е во спротивност со Христа. Тие се сметаат за осудени и се кајат заради своите престапи. Потпирајќи се на Христовите заслуги, покажувајќи вистинска вера во Него, тие примаат прошка за гревовите. Бидејќи престануваат да прават зло и се учат да прават добро, растат во благодатта и во познавањето на Бога. Согледуваат дека мораат да поднесат жртва за да се одвојат од светот; и откако ќе ја пресметаат цената, сѐ сметаат за загуба само да го придобијат Христа. Тие стапиле во Христовата војска. Храбро и радосно влегуваат во борбата што ги чека, спротивставувајќи им се на природните склоности и себичните желби, потчинувајќи ја својата волја на Христовата. Секој ден бараат од Господа благодат за да Му бидат послушни и Тој ги јакне и им помага. Ова е вистинско обратување. Оние чие срце е нановородено, понизно и благодарно се потпираат само на Христовата помош. Во нивниот живот се гледаат плодови на правдата. Некогаш се сакале себе. Уживале во световните задоволства. Сега нивниот идол е отфрлен од престолот, а Бог владее како врховен господар. (The Youth’s Instructor, 26. septembеr 1901)
