„Ако Ме љубите, ќе ги пазите Моите заповеди.“ (Јован 14,15)
Меѓутоа, да се молиме во Христово име значи многу. Тоа значи дека мораме да го усвоиме Неговиот карактер, да го покажеме Неговиот дух и да ги правиме Неговите дела. Ветувањето на Спасителот е дадено условно. „Ако ме љубите“, кажува Тој, „ќе ги држите моите заповеди“. Тој ги спасува луѓето не во гревот, туку од гревот, а оние што го сакаат Него, ќе ја покажат својата љубов со послушноста.
Секоја вистинска послушност доаѓа од срцето. Тоа значи да се работи со Христа со цело срце. Ако сакаме, Тој ќе се изедначи со нашите мисли и цели, нашите срца и умови ќе ги доведе во хармонија со својата волја и ние, слушајќи го Него, всушност постапуваме според нашите природни поттици. Волјата, исчистена и посветена, ќе најде свое највозвишено задоволство во Неговата служба. Кога ќе го запознаеме Бога онака како што имаме предимство да го запознаеме, ќе живееме живот во постојана послушност. Со почитување на Христовиот карактер и со заедница со Бога, гревот ќе ни стане одвратен.
Како Христос што живеел според законот во својата човечка природа, така можеме да сториме и ние ако се фатиме за Силниот и ако побараме сила. Не смееме да ја пренесеме одговорноста врз други и да чекаме тие да ни кажат што би требало да правиме. Не смееме да зависиме од човечки совети. Господ ќе нè поучи на нашите должности исто толку подготвено како што би поучил некој друг. Ако му пристапиме со вера, Тој лично ќе ни ги довери своите тајни. Нашето срце често ќе гори во нас кога ќе се приближи да разговара со нас како што го правел тоа со Еноха. Оние што ќе решат да не прават ништо што на кој и да е начин би го навредувало Бога, ќе знаат, откако ќе му го изнесат својот случај, по кој пат треба да одат. Тие ќе добијат не само мудрост, туку и сила. Силата за послушност, за служба, ќе им биде подарена онака како што ветил Христос. Сè што му е дадено на Христа – сè што е потребно да се задоволат потребите на паднатите луѓе – дадено му е Нему како поглавар и претставник на човечкиот род. „Што и да побараме од него, добиваме затоа што ги пазиме неговите заповеди и го правиме тоа што му е нему по волја“ (1. Јованово 3,22).
Пред да се принесе себеси како жртва, Христос сакал на своите следбеници да им го подари најважниот и најцелосниот дар, дарот што ќе им ги приближи неисцрпните извори на милоста. „Јас ќе го молам Отецот“, рекол, „па ќе ви даде друг Утешител“ (Јован 14,6). (Копнежот на вековите, стр. 668.669. оригинал)
