„Не знаете ли дека сте Божји храм и дека Божјиот Дух живее во вас?“ (1. Коринтјаните 3,16)
Со чистењето на храмот Исус му ја објавил на народот својата месијанска служба и почетокот на својата работа. Тој храм, подигнат во него да престојува божественото Присуство, бил вообличен како очигледна поука за Израел и за цел свет. Од вечни времиња Божја намера била секое создание, од сјајниот и свет серафим па до човекот, да стане храм во кој ќе живее Творецот. Поради гревот, човечкиот род престанал да биде Божји храм. Затемнетото и со злото обесчестено човечко срце не ја откривало веќе божествената слава. Меѓутоа, со отелотворувањето на Божјиот Син исполнета е целта на Небото. Бог живее во човечкото срце и, со посредство на спасоносната милост, тоа повторно станува негов храм. Бог одредил ерусалимскиот храм да биде постојано сведоштво за возвишената судбина на секој човек. Но Евреите не го разбрале значењето на градбата што ја гледале со толкава гордост. Не сакале да се предадат себеси и да станат свет храм на Божјиот Дух. Предворјата на ерусалимскиот храм, исполнети со метеж и со несвета трговија, претставувале премногу верна слика на храмот на срцето, обесветен со присуство на страсти и несвети мисли. Со чистењето на храмот од купувачите и продавачите, Исус ја објавил својата мисија на чистење на срцето од нечистотијата на гревот – од световните желби, од себичните склоности, од лошите навики што ја расипуваат душата. „Одненадеж во својот храм ќе дојде Господ што го барате вие и ангелот на заветот за кого жеднеете. Еве го, веќе доаѓа, вели Господ над војските. Но кој ќе го поднесе денот на неговото доаѓање и кој ќе опстане кога ќе се појави Тој? Зашто Тој е како оган леарски и како средство за белење во рацете на белачот. Тој ќе седне како оној што топи и пречистува сребро. Ќе ги исчисти синовите Левиеви и ќе ги пречисти како злато и сребро“ (Малахија 3,1-3)…
Ниеден човек не може сам да го истера големото зло што го запоседнало срцето. Само Христос може да го исчисти храмот на душата. Меѓутоа, Тој не сака да влезе насилно. Тој не доаѓа во срцето како во старо време во храмот, туку вели: „Еве стојам пред врата и тропам. Оној што ќе го чуе мојот глас и што ќе ја отвори вратата, ќе влезам кај него и ќе вечерам со него“ (Откровение 3,20)… Неговото присуство ќе ја исчисти и ќе ја посвети душата за да може таа да стане свет Господов храм и „Божји стан во Духот“ (Ефесјаните 2,21.22). (Копнежот на вековите, стр. 161.162. оригинал)
