„А зад втората завеса на Шаторот беше другиот дел, наречен Светина над Светините со златниот жртвеник за кадење и ковчегот на заветот, опкован со злато од сите страни, во кој беше златниот сад со мана и со расцутениот Аронов жезол, и Плочите на заветот.“ (Евреите 9,3.4)
Така, оние што го проучуваа овој предмет најдоа непобитни докази за постоење на Светилиште на небото. Мојсеј го направил земното Светилиште според мострата што му ја покажал Бог. Павле нѐ учи дека оваа мостра била вистинското Светилиште кое е на небото, а Јован сведочи дека тоа го видел на небото.
Во небесниот храм, каде што престојува Бог, се наоѓа Божјиот престол утврден врз правда и суд. Во светињата над светињите се наоѓа Неговиот закон, големото мерило на правдата, според кое Бог ќе им суди на сите луѓе. Ковчегот на заветот, во кој се чуваат плочите на законот, е покриен со поклопец на милоста, пред кој Христос ги изнесува заслугите на својата крв за спасение на грешниците. Вака е претставено соединувањето на правдата и милоста во планот за откуп на човекот. Вакво единство можела да замисли само неизмерната мудрост, а да ја изврши само неизмерната моќ; тоа е единство што го исполнува целото небо со восхит и почит. Херувимите, кои со стравопочит гледаат во поклопецот на милоста во земното Светилиште, го претставуваат интересирањето со кое небесната војска го посматра делото на спасението. Ова е тајна на милоста во која сакаат да загледаат и ангелите: дека Бог може да остане праведен кога го правда покајаниот грешник и пак да воспоставува врска со паднатиот род; дека Христос можел да се понизи за да извлече безбројно мноштво од бездната на пропаста и да ги облече во чиста облека на својата праведност за да можат да се соединат со ангелите кои никогаш не паднале и вечно да живеат во Божје присуство.
Христовото дело – посредувањето за луѓето – е претставено со убавото пророштво на Захарија за Оној „чиешто име е Никулец“. Пророкот вели: „Тој ќе создаде Светилиште Господово и ќе се прослави. Тој ќе седи и ќе владее на престол, а до него на престол ќе седи свештеник. Меѓу нив ќе владее совршена хармонија“ (Захарија 6,12.13).
„Тој ќе создаде Светилиште Господово.“ Со својата жртва и со своето посредување Христос е темел и градител на Божјата црква. Апостол Павле упатува на Него како темелен камен „врз кој целата стројно зглобена зграда расте во свет храм во Господа“ (Ефесјаните 2,20.21). (Големата борба, стр. 415.416 оригинал)
