„Но еве го заветот, што ќе го склучам со домот Израелов по оние дни, вели Господ: ќе го вложам Мојот закон внатре во нив, и ќе го напишам во срцата нивни, па Јас ќе им бидам Бог, а тие ќе бидат Мој народ.“ (Еремија 31,33)
Бог води еден народ кој во совршено единство треба да стои на платформата на вечната вистина. Христос дошол на светот да се жртвува за спасението на изгубените и да „очисти за Себе избран народ кој копнее за добри дела.“ Тој процес на чистење и облагородување треба да ја очисти црквата од секоја неправда и да го отфрли духот на неслога и расправија, за да можат нејзините припадници да градат, а не да рушат, насочувајќи ги сите свои енергии на големото дело што им е доверено. Божја намера е Неговиот народ да дорасне во потполно единство на верата. Непосредно пред своето распнување, Христос се молел Неговите ученици да бидат едно како што е Тој едно со Таткото, за да може светот да поверува дека навистина Таткото Го испратил. Таа најтрогателна и најпрекрасна молитва допира низ сите векови сè до наши денови, бидејќи Тој нагласува: „Не молам само за нив, туку и за оние што ќе поверуваат во Мене поради нивните зборови.“ (Јован 17,20)
Каква сесрдност би требало да покажат Христовите следбеници во настојувањето со својот секојдневен живот да одговорат на оваа Христова молитва. Многумина не ја сфаќаат светоста на поврзаноста со црквата и со незадоволство ѝ се потчинуваат на дисциплината и ограничувањето. Со своите постапки и живот тие покажуваат дека за нив личното мислење е покомпетентно од единствено прифатениот став на црквата и не се притеснуваат да поттикнуваат дух на спротивставување кон гласот на црквата. Оние кои се наоѓаат на одговорни положби во црквата можат да имаат свои недостатоци како и останатите луѓе, можат и да згрешат во своите одлуки; но, и покрај сето тоа, Христовата црква на Земјата им дала авторитет кој не смее да се потценува ниту презира. По своето воскресение, Христос ја пренел власта на својата црква, велејќи: „На кој ќе му ги простите гревовите, простени му се, а на кој ќе ги задржите, задржани се“. (Јован 20,23)…
Секој верник треба со сето срце да биде поврзан со црквата. Напредокот на црквата треба да му биде на прво место; но ако тој не чувствува света обврска со своето членство да биде на благослов на целината, а не да го гледа својот личен интерес, тогаш на црквата ќе ѝ биде многу подобро без него. Секој од нас е во можност да направи нешто за Божјото дело… Надворешното почитување на обредот и формата никогаш не може да ја задоволи големата потреба на човечката душа. Самото исповедање на верата во Христа не е доволно за да се одржиме на денот на Божјиот суд. Неопходна е потполна доверба во Бога, детска доверба во Неговите ветувања и потполна предаденост на Неговата волја. (Testimonies for the Church, vol. 4, str. 17.18)
