„Најпосле, јакнете во Господа и во силата на Неговата моќ!“ (Ефесјаните 6,10)
Во Христово време, а и денес, има многу такви над кои, за извесно време, власта на сатаната се чини дека е скршена; со Божја милост ослободени се од лошите духови што господареле со душата. Се радувале во Божјата љубов; но, како слушателите од параболата што се претставени со каменливата почва, тие не останале во Неговата љубов. Не му се предавале секојдневно на Бога за Исус да може да живее во срцето, па кога лошиот дух се вратил со „седум други духови, полоши од себе“, со нив потполно завладеала силата на злото.
Кога душата ќе му се предаде на Христа, со новото срце загосподарува нова сила, настанува промена што човекот никогаш не може да ја изврши сам за себе. Тоа е натприродно дело што воведува натприроден елемент во човековата природа. Душата што му се потчинува на Христа станува негова тврдина што Тој ја држи во побунетиот свет и настојува во неа да не биде признат ниту еден друг авторитет, освен Неговиот. Душата која на тој начин ја држат небесните сили е непреземлива за сатаната. Меѓутоа, ако не ја прифатиме Христовата власт, со нас ќе загосподари лукавиот. Ние мораме да се најдеме под власт или на едната или на другата од овие две големи сили што се во судир за врховна власт во светот. Не мораме доброволно да ја избереме службата на царството на темнината за да паднеме под негова власт. Доволно е само да занемариме да се поврземе со царството на светлината. Ако не соработуваме со небесните сили, сатаната ќе го заземе срцето и ќе го направи свое живеалиште. Единствена одбрана од злото е Христос кој живее во срцето со вера во Неговата праведност. Сè додека не станеме животно поврзани со Бога, нема никогаш да можеме да му се спротивставиме на обесветувачкото влијание на самољубието, на самоувереноста и на склоноста кон гревот. Ние можеме да напуштиме многу лоши навики, за извесно време можеме да ја прекинеме заедницата со сатаната, но без животна врска со Бога, што се остварува со Негово прифаќање секој миг, ќе бидеме поразени. Без лично познанство и постојана заедница со Христа, препуштени сме му на милост и немилост на непријателот и на крај ќе ги спроведуваме неговите налози…
Највообичаен израз за гревот против Светиот Дух е упорното омаловажување на небесниот повик на покајание. Секој чекор во отфрлањето на Христа е чекор кон отфрлање на спасението. (Копнежот на вековите, стр. 323.324. оригинал)
