„Зашто ни Неговите браќа не веруваа во Него.“ (Јован 7,5)
Уште од најраните денови Исус почнал сам да го обликува својот карактер, а дури ни почитувањето и љубовта кон родителите не можеле да го одвратат од послушноста кон Божјата реч. „Пишано е“ – бил Негов лозунг за секое дело што отстапувало од семејните обичаи. Меѓутоа, влијанието на рабините му го загорчувало животот. Уште во својата младост морал да учи тешка поука на молчење и на стрплива истрајност.
Неговите браќа, како што се нарекувале Јосифовите синови, биле на страна на рабините. Тие постојано нагласувале дека преданијата мора да се почитуваат, како да се тоа Божји барања. Тие човечките прописи ги сметале за многу повисоки од Божјата реч и во голема мера им пречело Исусовото јасно проникнување во разликувањето на лажното од вистинското. Неговата строга послушност кон Божјиот закон ја осудувале како тврдоглавост. Биле изненадени со знаењето и со мудроста што ги покажувал кога им одговарал на рабините. Знаеле дека не примил никакво образование од мудрите луѓе, но сепак, забележале дека Тој ним им бил учител. Признале дека Неговото образование е повозвишено од нивното. Но не сфатиле дека Тој има пристап кон дрвото на животот, кон изворот на знаење што тие не го познавале…
Во секое време и на секое место покажувал интерес за луѓето, полн со љубов и околу себе ширел светлина на радосна побожност. Сето тоа било укор за фарисеите. Тоа покажало дека верата не се состои од себичност и дека нивната мрачна преданост кон личните интереси е далеку од вистинската побожност. Тоа кај нив предизвикало непријателство кон Исуса,така што се обиделе со сила да го потчинат на своите прописи…
Сето тоа предизвикало незадоволство кај Неговите браќа. Бидејќи биле постари од Исуса, сметале дека Тој треба да ги прифати нивните наредби. Го обвинувале дека себеси се смета за повисок од нив и го укорувале дека се издигнува над нивните учители, над свештениците и народните управители. Често му се заканувале и се обидувале да го заплашат, но Тој одел напред, прогласувајќи го Светото писмо за свој водач. Исус ги сакал своите браќа и секогаш љубезно се однесувал кон нив, но тие биле љубоморни и покажале најрешителна недоверба и презир кон Него. Не можеле да го сфатат Неговото однесување. (Копнежот на вековите,стр. 86.87. оригинал)
