„Ќе ја побарам загубената, ќе ја доведам назад заскитаната, ќе ја преврзам ранетата и ќе ја поткрепам немоќната, ќе бдеам над дебелата и силната – ќе ги пасам праведно.“ (Езекиел 34,16)
Човекот што се одвојува од Бога за да може да си служи себеси, станува слуга на мамонот. Умот што го создал Бог за друштво со ангели, се спушта на земно и животинско ниво. Таков е крајот до кој води служењето себеси. Ако сте одбрале таков живот, тогаш знајте дека своите пари ги трошите за нешто што не е храна и дека работите за нешто што нема да ве насити. Секако, ќе се соочите со мигови кога ќе сфатите колку ниско сте паднале. Сами во својата „далечна земја“ ќе станете свесни за својата беда и во својот очај ќе извикнете: „Беден човек сум јас! Кој ќе ме спаси од ова смртно тело?“… Божјата љубов и понатаму копнее по оној што решил да се одвои од Него и затоа употребува различни влијанија да го врати во домот на Отецот. Загубениот син во својата беда „дојде на себеси“. Измамливата сила со која го проникнал сатаната била скршена… Иако се наоѓал во бедна положба, мислата дека татко му и понатаму го сака му дала надеж на загубениот син. Таа надеж го поткренала да се врати во својот дом. Според тоа, сигурноста во Божјата љубов го наведува грешникот да се врати кај Бога… Во оваа парабола таткото не го прекорува и не го осудува загубениот син поради неговиот грешен живот. Синот чувствува дека минатото е простено, избришано и засекогаш заборавено. Така и Бог му вели на грешникот: „Како магла ги растерав твоите престапи и како облак твоите гревови“. „Јас ќе го простам нивното беззаконие и не ќе си спомнувам веќе за нивните гревови“ (Христови параболи, стр. 201-204. оригинал)
