„Нејзините синови се подигаат и ја наречуваат среќна, и нејзиниот маж ја фали.“ (Пословици 31,28)
Среќни се оние родители чиишто животи се вистински одраз на Божеството, така што Божјите ветувања и заповеди кај нивното дете ќе разбудат благодарност и понизност; родителите со чија нежност, праведност и долготрпение му ја прикажуваат на детето Божјата љубов, правда и долготрпеливост; и кои, учејќи го детето да ги сакаат, почитуваат и слушаат, го учат да Го сакаат, почитуваат и слушаат Небесниот Татко. Родителите што ќе вградат ваков дар во своето дете, му подариле богатство поскапоцено од богатствата на сите векови – богатство, кое е постојано како вечноста.
За секое дете доверено на нејзината грижа, секоја мајка има посебна задача дадена од Бога. „Земи го овој син, оваа ќерка,“ вели Тој, „воспитај го за Мене; дај му благороден карактер како за во дворец, за да може вечно да свети во Господовите дворови.“
Нејзината работа, на мајката често ѝ изгледа како неважна служба. Таа работа не се цени многу. Другите знаат малку за нејзините грижи и тешкотии. Нејзините денови се исполнети со постојан круг мали должности што бараат големо трпение, самоконтрола, тактичност, мудрост и пожртвувана љубов; па сепак, таа не може да се пофали дека постигнала нешто големо. Таа само се грижела сè во домот да тече мирно; честопати загрижена и во дилема, се обидувала да им зборува љубезно на своите деца, да ги одржи активни и среќни и да ги насочи малите нозе кон вистинската патека. Таа чувствува дека не постигнала ништо. Но не е така. Небесните ангели ја гледаат нежната и грижлива мајка, забележувајќи ги бремињата што секојдневно ги носи. Нејзиното име можеби нема да биде славно во светот, но е запишано во книгата на животот што се наоѓа кај Јагнето.
Има Бог на Небото – и светлината и славата од Неговиот престол сјае над верната мајка, додека таа се обидува да ги воспита своите деца да му се спротивстават на влијанието на злото. Ниту една работа нема еднаква важност како нејзината. Таа не треба да наслика нешто убаво на платно како сликарот, ниту да го издлаби тоа во мермер како вајарот. Таа не треба да ги преточи своите благородни мисли во моќни зборови како писателот, ниту да ги изрази прекрасните чувства преку мелодија како музичарот. Нејзината работа е со Божја помош, да развие сличност со Божеството во човечката душа. (Здравје и среќа, стр. 375-378. оригинал)
