„И пак дојде во Кана Галилејска, каде ја претвори водата во вино. А имаше еден царски службеник, чиј син беше болен во Капернаум.“ (Јован 4,46)
Но Тој исто така знаел дека таткото во својот ум го условил своето верување во Исуса. Ако не ја исполни неговата молба, нема да го прифати како Месија…
Сепак, благородникот имал извесна мера на вера, зашто дошол да го побара она што го сметал за најдрагоцен од сите благослови. Но Исус за него имал поголем дар. Сакал не само да го исцели детето, туку службеникот и неговиот дом да ги стори учесници во благословите на спасението и да запали светлина во Капернаум, кој требало мошне бргу да стане поле на неговата работа…
Благородникот копнеел да дознае повеќе за Христа. Подоцна, кога го слушнал Неговото учење, тој и сите негови домашни станале Исусови ученици. Нивната несреќа била благословена со преобраќање на целото семејство. Вестите за чудото се ширеле; и во Капернаум, во кој Христос сторил толку силни дела, му бил приготвен патот за лична служба.
Оној што го благословил благородникот од Капернаум, исто толку сака да нè благослови и нас. Меѓутоа, како и ујадениот татко, ние често го бараме Исуса заради некое земно добро, и дури откако ќе се исполни нашето барање, покажуваме доверба во Неговата љубов. Спасителот копнее да ни даде поголем благослов од оној што го бараме, одложувајќи го одговорот на нашето барање за да ни го покаже злото на нашите срца и нашата длабока потреба од Неговата милост. Тој сака да ја отфрлиме себичноста, а тоа ќе нè наведе да го побараме. Признавајќи ја нашата беспомошност и нашата итна потреба, треба целосно да ѝ се довериме на Неговата љубов.
Пред да поверува, благородникот сакал да види дека неговата молитва е исполета, но морал да го прифати Исусовиот збор дека неговата молба е примена и дека му е подарен благослов. Ние исто така треба да ја научиме оваа поука. Не треба да веруваме затоа што гледаме или чувствуваме дека Бог нè слуша. Ние мораме да се потпреме врз Неговите ветувања. Кога ќе му пристапиме со вера, секоја наша молба влегува во Божјето срце. Кога сме барале негов благослов, треба да веруваме дека го примаме и да му заблагодариме што сме го примиле. Тогаш треба да ги прифатиме нашите должности, уверени дека благословот ќе го примиме кога ќе ни биде најпотребен. Кога ќе научиме да правиме така, ќе знаеме дека нашите молитви се примени. Бог „може да стори неспоредливо повеќе“, „според богатството на својата слава“ и „според неговата силна моќ“ (Ефесјаните 3,20.16; 1,19). (Копнежот на вековите, стр. 198.200. оригинал)
