„Кој ги има Моите заповеди и ги пази, тој Ме љуби; а кој Ме љуби Мене, него ќе го љуби Мојот Татко, и Јас ќе го љубам, и ќе му се јавам Сам.“ (Јован 14,21)
Оние што се наклонети високо да ја ценат својата светост, треба да се погледнат на огледалото на Божјиот закон. Кога ќе ги согледаат неговите далекусежни прописи и кога ќе сфатат дека во него се огледуваат мислите и побудите на срцето, тие нема да се фалат со безгрешност…
Има луѓе кои се чувствуваат свети и изјавуваат дека потполно му припаѓаат на Господа; тие полагаат право на Божјите ветувања, а едновремено ги газат Неговите закони. Тие престапници на законот полагаат право на сѐ што им е ветено на Божјите деца, но тоа е вистинска дрскост од нивна страна и целосно пречекорување на дозволеното, зашто Јован ни кажува дека вистинската љубов кон Бога се покажува во послушноста на сите Негови заповеди. Не е доволно само да се верува во теоријата на вистината, да се исповеда вера во Христа, да се верува дека Исус не е измамник и дека библиската религија не претставува вешто срочени измислици. Јован кажува: „Оној кој вели: ‘Го познавам’, а не ги држи неговите заповеди, лажливец е ивистината не е во него. А кој ја извршува неговата реч, во него Божјата љубов навистина стигнала до совршенство. Според ова знаеме дека сме во него.“ „Оној што ги пази неговите заповеди, останува во него, а и Тој во него“ (1. Јованово 2,4.5)…
Јован не учел дека спасението мора да се заслужи со послушност, туку дека послушноста е плод на верата и љубовта. „И знаете дека Тој се јави за да ги отстрани гревовите“, рекол Јован, „а во него нема грев. Ниту еден кој останува во него, не греши. Ниту еден кој греши, не го видел него, ниту го познал“ (1. Јованово 3,5.6). Ако стоиме во Христа, ако Божјата љубов е присутна во нашето срце – нашите чувства, мисли и постапки ќе бидат сообразени со Божјата волја. Посветеното срце е во совршена хармонија со прописите на Божјиот закон.
Има многу луѓе кои, иако настојуваат да се придржуваат кон Божјите заповеди, немаат потполн мир ниту радост. Тоа доаѓа оттаму што во своето секојдневно искуство не се вежбаат во верата. Тие како да одат по опустена земја, по солена пустина. Бараат малку, а би можеле да бараат многу повеќе, зашто нема граници за Божјите ветувања. Тие немаат вистинска претстава за посветеноста што се стекнува со послушноста кон вистината. Господ сака сите Негови синови и ќерки да бидат среќни, спокојни и послушни. Вежбајќи се во верата, верникот се здобива со тие благодати. Со вера може да се надомести секој недостаток на карактерот, да се исчисти од секоја нечистотија, да се исправи секоја грешка и да се развие секоја добра особина. (Делата на апостолите, стр. 562-564. оригинал)
