„Бога никој никогаш не Го видел. Ако се љубиме еден со друг, Бог пребива во нас и љубовта Негова е совршена во нас.“ (1. Јованово 4,12)
Прашањето на законикот упатено до Исуса гласело: „Што да правам?“ А Исус, сметајќи ја љубовта кон Бога и кон човекот за највисок израз на правдата, рекол: „Прави го тоа и ќе живееш!“ Самарјанецот го послушал налогот на срцето што било милостиво и полно со љубов и со тоа докажал дека е извршител на законот. Христос му заповедал на законикот: „Оди и ти прави така“. Од Божјите деца се очекува да творат, а не само да зборуваат. „Оној кој вели дека останува во него, треба да живее како што живееше Тој“ (1. Јованово 2,6).
Денес оваа поука му е исто толку потребна на светот како и во времето кога потекла од Исусовите усни. Себичноста и студениот формализам речиси го згаснале пламенот на љубовта и ги истерале добродетелите што треба да го сторат карактерот мил мирис. Мнозина што го исповедаат Неговото име го загубиле од вид фактот дека христијаните треба да го претставуваат Христа. Ако не постои вистински самопрегор за добро на другите во семејниот круг, во соседството, во црквата и секаде каде што се наоѓаме, тогаш, без оглед на тоа што го тврдиме за себе, ние не сме христијани.
Христос своето добро го соединил со доброто на човечкиот род и нè повикал да се соединиме со Него во спасувањето на човештвото. „Бесплатно добивте“, вели Тој, „бесплатно давајте“ (Матеј 10,8). Гревот е најголемо од сите зла и ние мораме да имаме сочувствително срце и да му помогнеме на грешникот. Има многу луѓе што грешат и што го чувствуваат својот срам и своето безумие. Тие копнеат за зборови што ќе ги охрабрат. Ги набљудуваат своите грешки и заблуди додека безмалку не западнат во очај. Овие души не треба да се занемарат. Ако сме христијани, нема да поминеме покрај нив на другата страна, држејќи се што е можно подалеку од оние на кои им е најпотребна нашата помош. Кога ќе ги видиме човечките суштества во неволја поради ујаденоста или гревот, никогаш не смееме да кажеме: „Тоа не е моја грижа“.
„Вие, кои сте духовни, поправајте го таквиот со дух на кротост“ (Галатјаните 6,1). Со вера и молитва одбијте ја силата на непријателот. Зборувајте зборови полни со вера и охрабрување што ќе бидат лековит мелем за изнемоштениот и ранет човек. Огромно мнозинство луѓе се обесхрабриле и поколебале во големата борба на животот, додека еден љубезен збор би ги охрабрил и би ги засилил да победат. Никогаш не би смееле да поминеме покрај некоја душа што страда без да се обидеме да ја утешиме со утехата со која Бог нè утешил нас. (Копнежот на вековите, стр. 504.505. оригинал)
