„Во неволја Твојот збор ми е сета утеха, тој ми е живот.“ (Псалм 119,50)
Христовиот живот, кој му дава живот на светот, се наоѓа во Неговата реч. Со својата реч Исус ги лекувал болните и ги истерувал лошите духови; со својата реч го смирил морето и ги подигнувал мртвите; и народот сведочел дека Неговата реч имала сила. Тој ја зборувал Божјата реч, како што зборувал преку сите пророци и учители во Стариот завет. Целокупната Библија е Христова објава, и Спасителот сакал верата на своите следбеници да ја насочи кон оваа реч. Кога ќе се повлече Неговото видливо присуство, речта мора да биде нивен извор на сила. Како и нивниот Учител, тие ќе мора да живеат „од секој збор што излегува од Божјата уста“ (Матеј 4,4)…
Кога верата така ќе ги прими и ќе ги усвои начелата на вистината, таа ќе стане дел на суштеството и движечка сила на животот. Божјата реч, прифатена во душата, ги обликува мислите и учествува во развитокот на карактерот.
Гледајќи постојано со вера во Исуса, ќе станеме посилни. На својот гладен и жеден народ Бог ќе му даде најдрагоцени откровенија. Тој ќе пронајде дека Христос е личен Спасител. Додека се храни со Неговата реч, тој ќе открие дека таа е дух и живот. Речта го уништува она што е наследено, земната природа, и дарува нов живот во Исуса Христа. Светиот Дух ѝ доаѓа на душата како Утешител. Со преродбенската сила на Неговата милост, Божјиот лик повторно се создава во ученикот и тој станува ново создание. Љубовта го презема местото на омразата и срцето станува слично со Бога. Тоа всушност значи да се живее „од секој збор што излегува од Божјата уста“. Тоа значи да се јаде Лебот што слегува од небото.
Христос изговорил една света, вечна вистина за односот меѓу себе и своите следбеници. Тој го познавал карактерот на оние што тврделе дека се Негови ученици и Неговите зборови ја провериле нивната вера. Изјавил дека мора да веруваат и да дејствуваат сообразно со Неговото учење. Сите што го примиле Христа во срцето, ќе бидат учесници во Неговата природа и во хармонија со Неговиот карактер. Ова го опфаќало откажувањето од нивните омилени амбиции. Тоа барало нивно целосно потчинување на Исуса. Повикани се да станат самопожртвувани, кротки и понизни во срцето. Тие мора да одат по тесната патека по која одел и Човекот од Голгота, ако сакаат да имаат дел во дарот на животот и во небесната слава. (Копнежот на вековите, стр. 390.391. оригинал)
