„Тој им рече: ‘Зошто Ме баравте? Зар не знаете дека Јас треба да бидам во она, кое што е на Мојот Татко?’“ (Лука 2,49)
„Зошто сте ме барале?“, одговорил Исус. „Зар не знаевте дека јас треба да бидам во домот на мојот Отец?“ А бидејќи се чинело дека не ги разбрале Неговите зборови, Тој покажал горе. На Неговото лице почивала чудесна светлина. Низ човечката природа блеснало Божеството. Кога го нашле во храмот, слушале што се случувало меѓу Него и рабините и биле изненадени со Неговите прашања и одговори. Неговите зборови поттикнале низа мисли што никогаш нема да бидат заборавени…
За Исусовите родители било природно Исуса да го сметаат како свое дете. Тој секојдневно бил со нив и неговиот живот во голема мера бил сличен со животот на другите деца, па им било тешко да сфатат дека Тој е Божји Син. Биле во опасност да не го ценат благословот што им е даден во присуство на Откупителот на светот. Болката, предизвикана со одвојувањето од Него и благиот укор што го содржеле Неговите зборови, биле одредени да ја втиснат во нивната душа светоста на она што им е доверено.
Во одговорот што ѝ го дал на својата мајка, Исус првпат покажал дека го сфаќа својот однос кон Бога. Пред Неговото раѓање ангелот ѝ рекол на Марија: „Тој ќе биде голем и ќе се нарече Син на Севишниот. И Господ Бог ќе му го даде престолот на неговиот татко Давид. Тој ќе владее над домот на Јакова довека. И царството негово не ќе има крај“ (Лука 1,32.33). Овие зборови Марија ги сочувала во срцето. Но, иако верувала дека нејзиното Дете ќе биде Месија во Израел, сепак, не ја сфатила Неговата мисија. Сега не ги сфаќала Неговите зборови, но знаела дека го побивал своето роднинство со Јосифа и себеси се прогласил за Божји Син.
Исус не ја занемарувал врската со своите земни родители. Тој се вратил со нив од Ерусалим дома и им помагал во нивниот напорен живот. Криејќи ја во срцето тајната на својата мисија, понизно го чекал одредениот миг да ја почне својата задача. Откако препознал дека е Божји Син, Тој во текот на следните осумнаесет години ја потврдил својата врска што го поврзувала со домот во Назарет, извршувајќи ја должноста на син, брат, пријател и граѓанин. (Копнежот на вековите, стр. 81.82. оригинал)
