„Зашто ова е љубовта Божја: да ги исполнуваме Неговите заповеди; а Неговите заповеди не се тешки.“ (1.Јованово 5,3)
Религијата заснована на оправдување со дела, не може да ја доведе душата во согласност со Бога. Строгата и крута правоверност на фарисеите, без скромност, нежност и љубов, за грешниците претставувала само камен на сопнување. Тие биле слични на солта која го изгубила својот вкус, бидејќи во нивното влијание немало сила што би го сочувала светот од расипаност. Единствена вистинска вера е онаа која „дејствува преку љубовта“ (Галатјаните 5,6) и ја чисти душата. Таа, слично на квасецот, го преобразува карактерот…
Пророкот Осија укажал на суштината на фарисејството со следните зборови: „Израел е разгранета лоза; колку повеќе таа има плод, толку повеќе се умножуваат жртвениците“ (Осија 10,1). Тврдејќи дека му служат на Бога, Евреите всушност си служеле на самите себе. Нивната праведност била плод на сопствените напори да го држат Законот во согласност со нивните лични замисли и од користољубие. Затоа нивната правда не можела да биде подобра од нив самите. Во своето настојување самите да се сторат свети, всушност се обидувале чистото да го извлечат од нечистото. Божјиот Закон е свет како што е свет и самиот Бог, и совршен како што е совршен самиот Законодавец. Тој на луѓето им ја прикажува Божјата праведност. Човекот само по себе не е во состојба да го исполни Законот; неговата природа е расипана, осакатена и сосем поинаква од Божјиот карактер. Делата на себичното срце се „како нечист човек, и секоја наша правда како извалкана облека“ (Исаија 64,6).
Токму затоа што Законот е свет, Евреите не можеле со своите сопствени напори да стекнат праведност и да го одржат Законот. Ако сакаат да влезат во небесното царство, Христовите ученици мораат да стекнат поинаков вид праведност од фарисејската. Во својот Син Бог им ја дал совршената праведност на Законот. Кога би ги отвориле потполно своите срца да го примат Христа, самиот живот од Бога, неговата љубов, тогаш би живеел во нив, преобразувајќи ги во Негово обличје; така, благодарение на доброволниот Божји дар, можеле да ја добијат праведноста што Законот ја бара. Меѓутоа, фарисеите го отфрлиле Христа; „не знаејќи за Божјата праведност и тежнеејќи да воспостават своја сопствена праведност“ (Римјаните 10,3), не се покориле на Божјата правда.
Исус продолжил да им објаснува на своите слушатели што значи да се творат Божјите заповеди – дека тоа е изградување на Христовиот карактер во нив. Бидејќи во Него Бог секојдневно им се откривал. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 53-55. оригинал)
