„Адам поживеа вкупно девет стотини и триесет години. Потоа умре.“ (Битие 5,5)
Кога спасените ќе бидат поздравени со добредојде во Божјиот град, низ воздухот се разнесува радосен извик на восхит и слава на Бога. Сега се сретнуваат првиот и вториот Адам. Божјиот Син стои со раширени раце да го пречека таткото на нашиот род – суштеството што го создал Тој, што згрешило против својот Творец и поради чијшто грев Спасителот ги носи знаците на распнувањето. Кога Адам ќе ги забележи трагите од страшните клинови, тој не паѓа на градите на својот Господ, туку понизно се фрла пред Неговите нозе, извикнувајќи: „Достојно, достојно е Јагнето што е заклано!“ Спасителот нежно го подига и го повикува повторно погледот да го насочи кон Едем од кој толку долго бил истеран.
По неговото изгнанство од Едем, животот на Адама на земјата бил исполнет со тага. Секој овенат лист, секоја принесена жртва, секое несовршенство во природата, која некогаш била толку убава, секоја дамка во човековиот карактер, постојано го потсетувале на неговиот грев. Страшна била болката на каење кога видел како беззаконието се умножува, и кога упатувал опомени добивал како одговор само прекор дека тој го предизвикал гревот. Речиси илјада години со стрплива понизност ја поднесувал казната на својот престап. Искрено се каел за својот грев и се потпирал врз заслугите на ветениот Спасител и така умрел со надеж во воскресение. Божјиот Син го откупил човековиот неуспех и пад, и сега Адам, исчистен од гревот, пак ја добива својата прва власт.
Силно одушевен, тој ги посматра дрвјата што некогаш му создавале радост – истите дрвја од кои некогаш кинел плод во деновите на својата невиност и среќа. Ги гледа лозите што ги одгледувале неговите раце, истото цвеќе што го негувал некогаш со љубов. Неговиот дух ја сфаќа сета стварност на сцените. Тој увидува дека ова навистина е обновениот Едем, само сега многу поубав отколку кога бил истеран од него. Спасителот го води кон дрвото на животот, кине прекрасен плод и му нуди да јаде. Тој гледа околу себе и забележува мноштво од своето спасено семејство во Божјиот рај. Тогаш својата сјајна круна ја полага пред Исусовите нозе и, фрлајќи се на Неговите гради, го прегрнува Откупителот. Тој ја зема во раце златната харфа и низ небесниот свод се ори победоносна песна: „Достојно, достојно, достојно е Јагнето што е заклано, и пак живее!“ Адамовото семејство ја прифаќа мелодијата и, полагајќи ги своите круни пред нозете на Спасителот, сите се поклонуваат пред него, оддавајќи му слава. (Големата борба, стр. 647.648. оригинал)
