„А вашите очи се блажени, зашто гледаат; и вашите уши зашто слушаат.“ (Матеј 13,16)
Одејќи еден крај друг, додека раката на Петар почивала во раката на Учителот, заедно влегле во чамецот. Меѓутоа, Петар сега бил тивок и мирен. Немал причина да се фали пред своите другари; речиси го загубил животот поради неверството и самоувереноста. Кога го свртел погледот од Исуса, го загубил упориштето под нозете и потонал среде брановите.
Колку често и ние, кога ќе се најдеме во неволја, сме слични на Петар! Ги гледаме брановите, наместо нашите очи втренчено да ги држиме насочени кон Спасителот. Нашите чекори почнуваат да се лизгаат и надојдените води преминуваат преку нашите души. Исус не го повикал Петар да дојде кај Него за да загине; Тој нас не нè повикува да го следиме за потоа да нè напушти…
Исус го читал карактерот на своите ученици, знаел колку жестоко ќе биде искушана нивната вера. Во овој случај на морето сакал да му ги открие на Петар неговите сопствени слабости – да му покаже дека неговата сигурност лежи во постојаната зависност од божествената сила. Среде луњите на искушенијата ќе може сигурно да оди само ако во својата целосна несигурност во себе се потпре врз Спасителот. Во онаа точка во која мислел дека е силен, Петар бил слаб; и сè додека не ја сфатил својата слабост, не можел да ја разбере својата потреба на зависност од Христа. Кога би ја научил поуката што сакал Исус да му ја даде со тоа искуство на морето, не би претрпел неуспех кога го стигнало големото искушение.
Од ден на ден Бог ги поучува своите деца. Со приликите од секојдневниот живот ги приготвува да ја одиграат својата улога на пошироката сцена што ја одредило Неговото провидение. Резултатот на секојдневните проби ќе ја одреди нивната победа или пораз во големата животна криза.
Оние што не ќе успеат да ја сфатат својата постојана зависност од Бога, ќе подлегнат во искушението. Ние можеме да претпоставуваме дека нашите нозе сега стојат цврсто и дека никогаш нема да бидеме поместени. Можеме со доверба да кажеме: Знам кому му верував; ништо не може да ја поколеба мојата вера во Бога и во Неговата Реч. Меѓутоа, сатаната се обидува да ги искористи нашите наследени и стекнати црти на карактерот и да ни ги заслепи очите за да не ги видат нашите потреби и мани. Ние можеме да одиме сигурно само ако сме свесни за нашите слабости и ако постојано гледаме во Исуса. (Копнежот на вековите, стр. 381.382. оригинал)
