„А Јас – кога ќе бидам издигнат од земјата – ќе ги привлечам сите кон Себе.“ (Јован 12,32)
„Бог е Дух, и оние кои му се поклонуваат, треба да му се поклонуваат во дух и вистина“ (Јован 4,24).
Овде е објавена истата вистина што му ја открил Исус на Никодима: „Ако некој не се роди озгора, тој не може да го види царството Божје“ (Јован 3,3). Луѓето не стапуваат во заедница со Небото барајќи некоја света гора или храм. Верата не смее да нè ограничи на надворешни облици и обреди. Само верата што доаѓа од Бога води кон Бога. За правилно да му служиме, ние мораме да бидеме родени од божествениот Дух. Тоа ќе го исчисти срцето и ќе го обнови умот, овозможувајќи ни подобро да го запознаеме и повеќе да го сакаме Бога. Тоа ќе ни даде доброволна послушност кон сите Негови барања. Тоа е вистинско богослужение. Тоа е плод на дејствувањето на Светиот Дух. Секоја искрена молитва ја обликува Духот и Бог ја прима таа молитва. Секогаш кога душата копнее за Бога, тоа е резултат на дејствувањето на Духот и Бог ќе ѝ се открие на таа душа. Тој бара такви почитатели. Тој чека да ги прими и да ги стори свои синови и ќерки…
Повикот на евангелието не смее да се ограничи и да им се изнесува само на одбрани кои, според наше мислење, ќе ни укажат чест ако го прифатат. Веста треба да им се однесе на сите. Секаде каде што срцата се отворени да ја прифатат вистината, Христос е готов да ги поучува. Тој им го открива Отецот и службата што ја прифаќа Оној кој ги чита срцата. За нив Тој не употребува никакви поучни прикаски. Ним, како и на жената крај бунарот, им вели: „Јас сум тој, кој зборува со тебе“ (Јован 4,26)…
Спасителот не чекал да се собере мноштво. Своите поуки често ги почнувал само за неколкумина собрани околу себе, но поминувачите, еден по еден застанувале да чујат, сè додека не се насобрало мноштво кое со восхит и со стравопочит ги слушало Божјите зборови на Учителот пратен од Небото. Работникот за Христа не треба да мисли дека не може со иста сериозност да им зборува на неколкумина слушатели како и на поголема група. Можеби тука е присутен само еден што ја слуша веста, но кој може да каже колку далекусежно ќе биде нејзиното влијание? Дури и на Неговите ученици им се чинело неважно Спасителот своето време да ѝ го посвети на Самарјанката. Меѓутоа, Тој посериозно и поречито разговарал со неа отколку со царевите, со великодостојниците и со првосвештениците. Поуките што ѝ ги дал на оваа жена се повторуваат до најоддалечените краишта на земјата. (Копнежот на вековите, стр. 189.194.195. оригинал)
