„Ќе ве попрскам со чиста вода, за да се исчистите. Ќе ве очистам од сите ваши нечистотии и од сите ваши идоли.“ (Езекиел 36,25)
Ние не можеме сами да се избавиме од понорот на гревот во кој сме паднале. Нашите срца се грешни и ние не можеме да ги промениме… Образованието, културата, волјата, човечките напори сето тоа има свое место, свое подрачје на дејствување, но овде е беспомошно. Можеби со тоа може да се постигне формална коректност во однесувањето, но не може да се промени срцето… Мора да постои сила која дејствува однатре, нов живот озгора за човекот да може да се промени, да го остави гревот и да стане свет. Таа сила е Христос. Само Неговата милост може да ги оживее замрените способности на душата и да ги привлече кон Бога, кон светоста…
Не е доволно да се почувствува Божјата благост, да се види добронамерноста и татковската нежност на Неговиот карактер. Не е доволно да се разбере мудроста и праведноста на Неговиот Закон, да се сфати дека тој се темели врз вечното начело на љубовта. Апостол Павле сето тоа го видел кога извикнал: „Се согласувам со Законот дека е добар!“… Но, полн со горчина што произлегувала од неговите душевни маки и проникнат со очај, тој додава: „А јас сум телесен, продаден на гревот“. Тој копнеел за чистота, за праведност што не можел да ја постигне со своја сила, и извикнува: „Јас, несреќен човек! Кој ќе ме избави од ова смртно тело?“. Истиот извик се истргнувал од уморните срца во сите земји и во сите времиња. Но, на сите може да им се даде само еден единствен одговор: „Еве го Божјето Јагне кое ги зема на себе гревовите на светот!“… Со своите заслуги Христос ја премостил бездната што ја создал гревот, така што ангелите помошници можат да одржуваат врска со луѓето. Христос го поврзал грешниот, слабиот и беспомошен човек со Изворот на бесконечната сила. (Патот кон Христа, стр. 18-20. оригинал)
