„Фалејќи Го Бога беа омилени кај сиот народ. А секој ден, Господ ги додаваше оние, кои се спасуваа.“ (Дела 2,47)
Апостолите на нашиот Господ немале ништо што би им донело слава. Било очигледно дека успехот на нивната работа му припаѓа само на Бога. Животот на овие луѓе, карактерот што го изградиле и силното дело што го сторил Бог преку нив, го потврдуваат она што ќе го стори Тој за сите што се поучливи и послушни.
Оној што најмногу го сака Христа, ќе стори најмногу добра. Нема граници на полезноста за оној што, откажувајќи се од себе, му овозможува на Светиот Дух да дејствува врз неговото срце и живее живот потполно посветен на Бога. Ако луѓето без мрморење и неуморно ја поднесат на патот неопходната дисцплина, Бог ќе ги поучува секој миг. Тој копнее да ја открие својата милост. Ако Неговиот народ сака да ги отстрани пречките, Тој во изобилна мера ќе ја излее водата на спасението низ човечките канали. Кога едноставните луѓе би биле охрабрени да го сторат сето добро што можат да го сторат, кога врз нив не би биле ставени раце што ограничуваат за да ја задушат нивната ревност, тогаш за Христа би имало стотина пратеници таму каде што сега има само еден.
Бог ги зема луѓето такви какви што се, и ако му се потчинат, ги воспитува за својата служба. Божјиот Дух, примен во душата, ќе ги оживее сите нејзини способности. Умот што му е потполно посветен на Бога, под водство на Светиот Дух се развива хармонично, засилен да ги сфати и да ги исполни Божјите барања. Слабиот, колеблив карактер се менува во цврст и постојан. Постојаното посветување воспоставува толку близок однос меѓу Христа и Неговите ученици, што христијанинот станува сличен со Него во умот и карактерот. Преку врската со Христа тој ќе се здобие со појасни и пошироки согледби. Неговото сфаќање ќе биде попроникливо, неговото расудување поурамнотежено. Оној што копнее да му служи на Христа, е поттикнат со животодавната сила на Сонцето на правдата и ќе донесе многу плод на слава на Бога.
Луѓето со највисоко образование во уметноста и науката научиле драгоцени вистини од животот на едноставните христијани кои светот ги сметал за неуки. Меѓутоа, овие незнаени ученици своето воспитување го стекнале во школата што е повисока од сите други. Седеле крај нозете на Оној што зборувал како „никогаш што не зборувал ниту еден човек“. (Копнежот на вековите стр. 250.251. оригинал)
