„Мажи, љубете ги своите жени, како што и Христос ја возљуби Црквата и Се предаде Сам Себеси за неа.“ (Ефесјаните 5,25)
Бог на Земјата има Црква, свој избран народ кој ги држи Неговите заповеди. Тој го води народот како целина, а не еден овде, друг онде. Вистината има посветувачка сила; но Црквата која се бори со гревот нема победено целосно. Има какол помеѓу житото. Прашањето на слугите гласело: „Сакаш ли… да го исплевиме?“, но господарот одговорил: „Не, да не би корнејќи го каколот, да ја откорнете со него и пченицата.“ Мрежата на евангелието не ги собира само добрите, туку и лошите риби, а само Господ знае кои се Негови.
Наша должност е да одиме понизно пред Бога. Не смееме да бараме никаква необична, нова вест. Не смееме да мислиме дека Божјите избраници кои настојуваат да одат во светлината се дел од Вавилон.
Иако во Црквата постојат зла и ќе ги има до свршетокот на светот, таа во овие последни денови ќе биде светлина на светот кој е расипан и изопачен од гревот. Црквата, слаба и несовршена, на која ѝ се потребни укори, предупредувања и совети, е единствениот предмет на Земјата на кој Христос му укажува најголемо внимание. Светот е работилница во која, преку соработката на човечките и божествените орудија, Исус со својата благодат и божествена милост ги испитува човечките срца.
Бог има посебен народ, Црква на Земјата, со која не може да се спореди ниту една друга црква бидејќи е подобра според сите свои можности во поучувањето на вистината и во одбраната на Божјиот закон. Бог има свои орудија – луѓе кои Тој ги води, кои ги поднеле врелината и товарот на денот, кои соработуваат со небесните орудија и кои работат на ширење на Христовото царство на нашиот свет. Сите нека се обединат со овие избрани орудија за да се најдат на крајот помеѓу оние кои го имаат трпението на светиите, кои ги држат Божјите заповеди и ја имаат верата Исусова.
Божјата црква на Земјата е едно со Божјата црква на Небото. Верниците на Земјата и небесните суштества кои никогаш не паднале сочинуваат една единствена Црква. (Counsels for the Church, str. 240)
