„А на Оној, кој може да ве утврди преку моето Евангелие и проповедта за Исуса Христа, преку откровението на тајната, за која се молчеше од вечни времиња.“ (Римјаните 16,25)
Планот за нашето спасение не бил дополнителна мисла, план создаден откако Адам паднал во грев. Со него се открила „тајната скриена од вечноста“ (Римјаните 16,25). Тој е откровение на начелата што биле темел на Божјиот престол уште од вечноста. Уште од почеток Бог-Отецот и Христос знаеле за отпадот на сатаната и за падот на човекот предизвикан со дејствувањето на измамната сила на отпадникот. Бог не е причина за постоењето на гревот, но Тој однапред го видел неговото постоење, обезбедувајќи средство со кое ќе се спротивстави на оваа страшна можност. Неговата љубов кон светот била толку голема, што Тој се заветувал дека ќе го даде својот единороден Син „за ниеден кој верува во него да не загине, туку да има живот вечен“ (Јован 3,16)…
Тоа била доброволна жртва. Исус можел да остане крај својот Отец. Тој можел да ја задржи небесната слава и почитувањето од ангелите. Меѓутоа, Тој решил да го врати жезолот во рацете на Отецот и да слезе од престолот на вселената за да може да им донесе светлина на оние што се во мрак и живот на оние што гинат.
Пред речиси две илјади години, од небото, од Божјиот престол, се слушнал глас со таинствено значење: „Еве, доаѓам“. „Не сакаше ни жртви ни дарови, но ми приготви тело… Еве, доаѓам – за мене е напишано во книгата – да ја исполнам волјата твоја, о Боже“ (Евреите 10,5-7). Со овие зборови е објавено исполнувањето на целта што била скриена од вечни времиња. Христос бил готов да го посети нашиот свет и да се отелотвори. Тој вели: „Но ми приготви тело“. Кога би се појавил во славата што ја имал заедно со Отецот пред создавањето на светот, ние не би можеле да ја поднесеме светлината на Неговото присуство. За да можеме да ја гледаме, а да не загинеме, Неговата слава била придушена. Неговата божествена природа била обвиена во човечка природа – невидливата слава се јавила во видлив човечки лик… Така Христос својот шатор го поставил среде нашиот човечки логор. Тој својот шатор го подигнал покрај нашите шатори за да може да се насели меѓу нас и да нѐ запознае со својот божествен карактер и живот. (Копнежот на вековите, стр. 22.23. оригинал)
