„Брзо ќе стигне Мојата правда, Моето спасение ќе дојде како светлина. Мојата мишка ќе им суди на народите. Мене ме чекаат островите и се надеваат во Мојата мишка.“ (Исаија 51,5)
Јас ја видов убавината на небото. Ги слушнав ангелите како восхитувачки ги пеат своите милозвучни песни, оддавајќи благодарност, чест и слава на Христовото име. Тогаш можев да сфатам нешто за чудесната љубов на Божјиот Син. Тој ја напуштил сета слава и сета чест со кои бил опкружен на небото, и толку се заинтересирал за нашето спасение што трпеливо и кротко ги поднесувал сите потсмевања и навреди кои луѓето му ги нанеле. Бил ранет, изложен на најтешки навредувања, камшикувања и конечно, распнат на крстот на Голгота, умрел со најстрашна смрт за да нѐ спаси нас од смртта, за сите ние, измиени со Неговата крв, да можеме да станеме и повторно да живееме со Него во дворовите што отишол да ги подготви, за да уживаме во светлината и славата на небото, слушајќи ги песните на ангелите и пеејќи заедно со нив. Видов дека целото небо е заинтересирано за нашето спасение; зар тогаш ние да останеме рамнодушни? Треба ли да бидеме толку безгрижни како да ни е сеедно дали ќе бидеме спасени или пак изгубени? Треба ли така да ја омаловажуваме жртвата што била поднесена поради нас? Некои токму тоа го прават, поигрувајќи се со понудената милост. Таквите навистина го заслужуваат Божјото негодување. Божјиот Дух нема бесконечно да поднесува луѓето да Го ожалостуваат. Тој набргу ќе се повлече ако продолжиме по истиот пат.
Ако луѓето, кога Бог ќе направи сѐ што е можно за да ги спаси, и понатаму продолжат во својот живот да ја омаловажуваат понудената Христова милост, смртта ќе биде нивна награда, и тоа ќе биде скапо платено. (Сведоштва за црквата, вол. 1, стр. 123.124)
