„Љубовта не му прави зло на ближниот. И така: љубовта е исполнување на Законот.“ (Римјаните 13,10)
Лично Христос, среде грмотевици и молњи, го објавил Законот на Синајската гора. Божјата слава почивала на нејзиниот врв слична на разгорен оган, а планината се тресела од Господовото присуство. Изрелската војска, паѓајќи ничкум на земјата, со длабока ставопочит ги слушала светите прописи на Божјиот закон. Каква разлика меѓу таа глетка и оваа на Гората на блаженствата! Под летното небо, во тишината што ја нарушувала само песната на птиците, Исус ги објавил начелата на своето царство. Иако тој ден во својот говор пред народот особено ја истакнувал љубовта, Тој ги откривал начелата на оној ист Закон кој бил објавен на Синај…
Законот даден на Синај бил објава на начелата на љубовта, откривање на небесниот Закон на Земјата. Тој бил пропишан од раката на Посредникот – изговорен со гласот на Оној со чија сила срцата на луѓето можат да бидат доведени во хармонија со Неговите начела. Бог ја открил целта на Законот кога на Израел му се обратил со зборовите: „Ќе ми бидете свет народ“ (Излез 22,31).
Меѓутоа, Израелците не ја сфатиле духовната природа на Законот и многу често послушноста која ја исповедале се огледала само во извршувањето на надворешните обреди, наместо своето срце да го покорат на врховната власт на љубовта. Бидејќи Исус, со својот карактер и дела им ги откривал на луѓето светите, милосрдни и татковски Божји особини и им укажувал на безвредноста на надворешната послушност, затоа еврејските водачи не го примиле, ниту ги разбрале Неговите зборови. Мислеле дека Тој лекомислено се однесува кон барањата на Законот; а кога им ја изнел вистината во врска со нивната од Бога одредена служба, тие, гледајќи само на формата, го обвиниле дека го омаловажува Законот.
Христовите зборови, иако смирено изговорени, биле проникнати со сериозност и сила која ги трогнува срцата на луѓето. Тие послушно ги повторувале безживотните традиции и ги исполнувале претераните барања на рабините, но сето тоа било залудно. Неговото учење ги зачудило „зашто ги поучуваше како Оној кој има власт, а не како книжниците“. (Матеј 7,29). Фарисеите можеле да забележат голема разлика меѓу нивниот и Христовиот начин на поучување. Согледале дека величественоста, чистотата и убавината на вистината, со нејзиното длабоко и нежно влијание, проникнува во разумот на луѓето. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 45-47. оригинал)
