„А Божјото слово растеше и бројот на учениците во Ерусалим се зголемуваше многу. И големо множество свештеници и се потчинија на верата.“ (Дела 6,7)
Оние на кои им била доверена задача да се грижат за новоорганизираната Божја црква во евангелскиот период, морале да се придржуваат кон истата побожност и правда како и водачите на Божјиот народ во деновите на Мојсеја и Давида. При применувањето на редот и поредокот и при именувањето на соодветни луѓе за служители, апостолите се придржувале кон високите мерила изложени во Стариот завет. Тие сметале дека секој што е повикан да заземе некоја одговорна положба во црквата „треба да биде непорочен, не самоволен, не гневлив, не пијаница, не тепач, не алчен за нечиста добивка, туку гостољубив, љубител на доброто, разумен, праведен, свет, воздржлив, кој се држи цврсто за веродостојната реч, која е сходна со учењето, за да може и да поттикнува во здравото учење и да ги изобличува оние кои се противат” (Тит 1,7-9).
Редот што постоел во првата христијанска црква им овозможил решително да напредуваат како дисциплинирана војска „вооружена со сето Божје оружје“. Групите верници, иако територијално мошне оддалечени една од друга, биле обединети како органи на едно тело; сите дејствувале единствено и во меѓусебна хармонија. Кога во некоја локална црква би се појавила неслога, како што бил случај подоцна во Антиохија и на други места, и кога тамошните верници не можеле сами да го разрешат тој случај, не се дозволувало таквите прашања да предизвикаат раздор во црквата, туку тоа прашање по правило му се доставувало на генералниот совет на целокупното тело на сите верници, составен од именувани делегати од разни локални цркви во кој апостолите и старешините заземале водечка улога. Така нападите на сатаната врз црквата на изолирани места се пречекувани со сложна акција на сите верници, и плановите на непријателот, да разори и да уништи, се осуетени.
„Бог не е Бог на безредие, туку на мир, како што е во сите цркви на светите (1. Коринтјаните 14,33). Тој и денес, исто како и во старо време, бара да се почитува редот и систематското уредување при водењето на црковните работи. Тој сака Неговото дело да се извршува темелно и исправно за да може да му стави печат на свое одобрување. Христијанинот мора да се соедини со христијанинот, црквата со црква, човечкото орудие мора да соработува со божественото, секоја делотворна сила во црквата мора да му се потчинува на влијанието на Светиот Дух за сите заедно, со здружени сили, да му објавуваат на светот добри вести за Божјата благодат. (Делата на апостолите, стр. 95.96. оригинал)
