„Туку, ова е Завет што ќе го склучам со Израелевиот дом по оние денови – говори Господ. Мојот закон ќе го ставам во нивната душа и ќе го напишам во нивното срце. И ќе бидам нивен Бог, а тие Мој народ.“ (Еремија 31,33)
Истиот закон, кој бил напишан на камени плочи, Светиот Дух го втиснал на плочите на срцето. Наместо празното настојување да „утврдиме“ некоја своја правда, треба да ја прифатиме Христовата правда. Неговата крв е измирување за нашите гревови. Неговата послушност ни се припишува нам. Тогаш срцето, преродено со Светиот Дух донесува „духовен плод“. Благодарение на Христовата милост, ќе успееме да живееме со послушност кон Божјиот закон напишан во нашето срце. А ако го имаме во себе Христовиот Дух, ќе живееме онака како што живеел Тој. Тој преку пророкот најавил за себе: „Сакам да ја извршувам волјата твоја, Боже мој, и твојот закон е длабоко во моето срце“. А кога бил меѓу луѓето, рекол: „Отецот не ме остави сам, оти секогаш го правам она што му е угодно“… Божјото дело било исто во сите времиња, Иако бил различен степенот на неговиот развиток и различно се покажувала неговата сила, како што било потребно да се задоволат потребите на луѓето во сите векови. Почнувајќи од првото евангелско ветување, во текот на целиот патријархален и еврејски период, па сѐ до нашите денови, се забележува постепен развиток на Божјите намери во планот на откупувањето.
Спасителот, кој симболично е најавен во обредите и церемониите на еврејскиот закон е токму Оној кој е откриен во евангелието. Растурени се облаците што го обвивале Неговиот божествен лик, исчезнала маглата и сенката, а Исус, Спасителот на светот, стои пред нас откриен. Тој, кој од Синај ги објавил десетте Божји заповеди и му ги предал на Мојсеја прописите на церемонијалниот закон, токму Тој ја одржал и евангелската беседа на гората. (Патријарси и пророци, стр. 372.373. оригинал)
