„Никакво искушение не ве постигна, освен човечкото. А Бог е верен и не ќе дозволи да бидете искушувани над вашите сили, туку заедно со искушението ќе ви даде и излез, за да можете да го издржите.“ (1. Коринтјаните 10,13)
Ние нема да Му ги изнесуваме нашите молби на Бога за да поверуваме дали ќе ја исполни својата реч, туку затоа што ќе ја исполни; не да проверуваме дали нè сака, туку затоа што нè сака.
„Ѓаволот пак Го одведе на многу висока гора… и Му рече: „Ќе Ти го дадам сè ова ако паднеш и ми се поклониш.” (Матеј 4,8.9)
Тоа беше врвот на напорите на сатаната. Тој во овој обид ја вложил сета своја заводлива сила. Тоа беше шармот на змијата. Сатаната ја применил на Христа целата своја моќ да заведе, настојувајќи да Го наведе својата волја да му ја потчини нему. Но Христос во својата слабост се фатил за Бога. Божеството блеснало преку човечката природа. Христос се открил како Заповедник на небото, а Неговите зборови биле зборови на Оној кој ја има сета власт. „Оди си сатано,“ рекол Тој, зашто е напишано: ‘На Господа, твојот Бог, ќе Му се поклонуваш и ќе Му служиш само Нему!’“
Сатаната го ставил под сомневање прашањето дали Исус е Божји Син. Кога конечно бил одбиен, имал доказ што не можел да го побие. Сатаната немал сили да ѝ се спротивстави на наредбата. Грчејќи се од понижување и бес, бил присилен да се повлече од присуството на Откупителот на светот. Со тоа Христовата победа била целосна, како што бил целосен Адамовиот пад.
Христос знаел за долгогодишната борба која луѓето во иднина ќе ја водат со својот лукав непријател. Тој нуди прибежиште за сите кои во моментот на искушение ќе се повикаат на Него. Искушенија и проби ќе дојдат на секого од нас, но непријателот не мора да не порази. Нашиот Спасител победил во наше име. Сатаната не е непобедлив. Од ден на ден тој им приоѓа на оние кои се во искушение, трудејќи се преку своите лукавства да добие превласт над нив. Неговата обвинителска сила е голема, и на тој начин тој извојува многу повеќе победи од било кој друг. Христос беше искушуван, за да може да знае како да ѝ помогне на секоја душа која ќе се најде во искушение. Искушението не е грев; гревот е во попуштањето на искушението. За душата која се потпира на Христа, искушението донесува победа и поголема сила.
Христос е спремен да им прости на сите кои доаѓаат кај Него признавајќи ги своите гревови… Фала му на Бога што имаме таков Првосвештеник кој може да сочувствува со нашите слабости, бидејќи беше искушан во сѐ како и нас. (Christ Triumphant, 218)
