„Дојдете, чеда, и послушајте ме, ќе ве научам на страв од Господа.“ (Псалм 34,11)
Светиот Дух нѐ осветлува во темнината, нѐ поучува во нашето незнаење, нѐ разбира и ни помага при најразлични тешкотии. Но умот мора постојано да копнее за Бога. Ако дозволиме да се вкорени рамнодушноста и световниот дух, нема да имаме срце подготвено за молитва, немаме да имаме храброст да му се обратиме на Оној кој е извор на сила и мудрост. Затоа, драги браќа и сестри молете се непрестано „кревајќи свети раце без гнев и расправии“ (1. Тимотеј 2,8). Принесете ги своите молби на престолот на благодатта и надевајте се на Бога секој час и секој миг. Служењето на Бога ќе ги постави на вистинското место сите ваши односи со вашите ближни и ќе направи вашиот живот да биде богат со добри дела.
Никој нека не мисли дека себичноста, вообразеноста и угодувањето на себе можат да се сложат со Светиот Дух. Врз секој вистински обратен маж и жена почиваат одговорности кои ние малку ги цениме. Синовите и ќерките на небесниот Цар не треба да ги прифаќаат мислењата и погледите на овој свет…
Упорната борба за победа над самиот себе и небото, е борба која трае цел живот. Во таа војна нема здивнување; напорите мора да бидат постојани и истрајни. Кон христијанската исправност мора да се копнее со неуморна енергија и таа мора да се одржува имајќи ја во предвид непроменливоста на целта. Вистинското верско искуство се развива и засилува. Постојаното напредување, зголемување на знаењето и моќта на Божјата реч – тоа се природни последици на животната поврзаност со Бога. Светлината на светата љубов станува сѐ појасна и појасна додека не настане совршен ден. (Сведоштва за црквата, вол. 5, стр. 410-413. оригинал)
