„Да биде благословен Бог и Таткото на нашиот Господ Исус Христос, Кој нè благослови, во Христа, со секаков духовен благослов во небесните места.“ (Ефесјаните 1,3)
Дали помислуваме дека Господовата милост е нова секое утро и дека Неговата добрина никогаш не слабее? Дали признаваме колку зависиме од Него, дали сме Му благодарни за сета Негова благонаклоност? Напротив, ние премногу често забораваме дека „секој добар дар и секој совршен подарок иде одозгора, симнувајќи се од Таткото на светлината“ (Јаков 1,17).
Колку често тие што се здрави ја забораваат таа чудесна милост која за нив трае од ден во ден, од година во година? Тие на Бога не му упатуваат никаков знак на благодарност за сите Негови благослови. Дури тогаш кога ќе ги снајде болест, се сеќаваат на Бога. (Сведоштва за црквата, вол. 5, стр. 315. оригинал)
Сатана се обидува да ги одврати нашите мисли од Семоќниот Помошник, водејќи нè да размислуваме за нашето духовно пропаѓање. Но, иако Исус ја гледа вината од минатото, Тој зборува за прошка; и не треба да Го обесчестиме сомневајќи се во Неговата љубов. Чувството на виновност мора да се остави пред подножјето на крстот, инаку ќе ги отруе изворите на животот. Кога Сатана ќе ги нафрли своите закани врз тебе, одврати го погледот од нив и утеши ја својата душа со Божјите ветувања. Облакот може да биде темен сам по себе, но кога е исполнет со небесна светлина, тој се претвора во златна светлина, зашто Божјата слава почива врз него.
Божјите деца не треба да бидат подложни на чувства и емоции. Кога се колебаат меѓу надеж и страв, Христовото срце е повредено, зашто Тој им дал непобитни докази за Својата љубов. Тој сака да бидат утврдени, зајакнати и утврдени во пресветата вера. (Testimonies to Ministers, p. 518.519)
