„Зашто оние кои ги познаваше однапред, нив и ги предопредели да се преобразат според ликот на Неговиот Син, за Тој да биде Првороденец меѓу многуте браќа.“ (Римјаните 8,29)
Мнозина грешат кога се обидуваат до ситници да ја одредат разликата помеѓу оправдувањето и посветувањето. При одредувањето на тие два израза тие често внесуваат лични идеи и нагодувања. Но зошто воопшто да се трудиме да бидеме попрецизни од Вдахновението, кога станува збор за најважните прашања во врска со оправдувањето со вера? Зошто би сме се обидувале да ја разјасниме секоја ситница како да спасението на душата зависи од прецизното разбирање на тоа прашање? Не можат сите да ги согледаат нештата на ист начин. Во опасност сте од атомот да правите свет, а од светот атом.
Кога покајаните грешници пред Бога, ќе проникнат во жртвата што Христос ја принел заради нив и ќе ја прифатат како своја единствена надеж за овој и за идниот живот, нивните гревови се простуваат. Тоа е оправдување со вера. Секоја душа која верува мора својата волја во целост да ја усклади со Божјата и да остане во состојба на понизност и покајание, да покаже вера во заслугите на Откупителот и да напредува од сила во сила, од слава во слава.
Простувањето и оправдувањето се едно исто…
Оправдувањето е спротивно од осудата. Божјата безгранична милост им е упатена на оние кои се целосно недостојни за неа. Тој ги простува престапите и гревовите блаодарејќи Му на Исуса, кој станал Жртва на помирување за нашите гревови. Со вера во Христа грешникот ја придобива Божјата наклоност и добива силна надеж во вечниот живот.
На Давида гревот му бил простен затоа што своето срце го понизил пред Бога во покајание и понизност на душата и што поверувал дека Божјото ветување за простувањето ќе биде исполнето. Тој го признал својот грев, се покајал и доживеал обнова. Во занес заради сигурноста во простувањето, извикал: „Блажен е оној, чие беззаконие е простено, и чии гревови се покриени. Блазе на човекот кому Господ не му го припишува гревот и во чиј дух нема измама!“ (Псалм 32,1.2) Благословот доаѓа после простувањето. Простувањето доаѓа преку вера дека гревот кој сме го признале и за кој се каеме го понел големиот Носител на гревови. Според тоа од Христа доаѓаат сите наши благослови. Неговата смрт е откупителска жртва за нашите гревови. Тој е Оној преку кого ја примаме Божјата милост и наклоност. Значи Тој е, навистина Зачетник, Автор како и Исполнител на нашата вера. (Manuscript Releases, vol. 9, str. 300-302)
