„И секој кој ја има оваа надеж во Него, се очистува самиот, како што е и Тој чист.“ (1. Јованово 3,3)
Животот на ученикот Јован е пример на вистинска посветеност. Во текот на годините што ги поминал дружејќи се со Христа, Спасителот често го опоменувал и советувал, и тој ги прифаќал тие опомени. Кога го сфатил Христовиот божествен карактер, Јован ги увидел своите недостатоци и тоа сознание го сторило понизен. Од ден на ден сѐ повеќе забележувал колку неговиот жесток дух е различен од Христовата благост и од Неговото долго трпение, и ги слушал Неговите поуки за кротоста и стрпливоста. Секој ден неговото срце станувало сѐ поприврзано кон Христа, додека во љубовта кон Учителот не се загубил наполно себеси од вид. Моќта и благоста, величеството и понизноста, силата и стрпливоста што ги забележувал во секојдневниот живот на Божјиот Син, го исполниле неговото срце со восхит. Својот раздразлив и славољубив карактер целосно го ставил под контрола на преродбенската Христова сила, и божествената љубов потполно го преобразила неговиот карактер…
Преобразбата на карактерот, каква што се гледа во животот на Јована, секогаш е резултат на постојаната поврзаност со Христа. Во карактерот на луѓето можат да постојат забележливи недостатоци, но оној што станува вистински Христов ученик, силата на божествената милост може да го преобрази и да го посвети. Посматрајќи ја како на огледало славата Господова, тој човек се менува од слава во слава сѐ додека не стане сличен на Оној, кого толку предано го љуби и го обожава.
Јован бил учител на побожноста и светлината и во сите посланија упатени до црквата недвосмислено и сигурно ги изложил правилата со кои треба да се раководат христијаните. „Секој што ја има оваа надеж во него“, пишува Јован, „се исчистува самиот, така како што е и Тој чист.“ „Оној кој вели дека останува во него, треба да живее како што живееше Тој“ (1. Јованово 3,3; 2,6). Тој учел дека христијанинот мора да биде чист во срцето и во животот. Тој никогаш не смее да се задоволи со празно исповедање на верата. Како Бог што е свет во својата сфера, така паднатиот човек, со вера во Христа, мора да биде свет во својот делокруг.
„Зашто Божја волја е“, пишува апостол Павле, „вашето посветување“ ( 1. Солунјаните 4,3). Светоста на припадниците на црквата од секогаш била Божја цел за Неговиот народ на оваа земја. Бог уште од искон ги одбрал да бидат свети – посветени само Нему. Го дал својот Син да умре за нив за да се посветат со послушност кон вистината, лишени од сите дреболии на себичноста. Бог од секого меѓу нив бара лично залагање и лична преданост. (Делата на апостолите, стр. 557.559. оригинал)
