„И сега дојдете, да бидеме прави, говори Господ. Ако ви бидат гревовите како црвено сукно, ќе бидат бели како снег; ако бидат румени како пурпур, ќе станат како волна.“ (Исаија 1,18)
Овде ветувањата се јасни и дефинитивни, богати и целосни; но тие се дадени со услови. Ако ги исполниш условите, зар не можеш да се надеваш на Господа дека ќе ја исполни својата Реч? Тие благословени ветувања треба да влезат во состав на верата, да бидат сместени во одаите на помнењето. Ниедно ветување нема да остане неисполнето. Сѐ што рекол Бог, Тој и ќе исполни тоа. „Зашто верен е Оној Кој ветил“ (Евреите 10:23)…
Господ ќе го прими грешникот кога ќе се покае и ќе се одрече од своите гревови, така што Бог може да соработува со него во неговите напори за усовршување на карактерот. Овие ветувања не се „да“ или „не“, туку, ако човекот ги исполнува условите, тогаш во Христа ќе бидат „’Да’, и во Него ‘Амин’, за слава Божја преку нас“ (2. Коринтјаните 1,20). Целта што Бог сака да ја оствари со тоа што го дал својот Син за гревовите на светот е човекот да се спаси, но не во престапот или злото, туку со тоа што ќе се одрече од гревовите и ќе ја испере облеката на својот карактер и ќе ја обели со крвта на Јагнето. Тој има намера да го ослободи човекот од сѐ што го навредува својот Создател и што е одвратно во Неговите очи, но човекот мора да соработува со Бога во тоа дело. Гревот мора да се отфрли и да се мрази, а Христовата правда мора да се прими преку верата. Тогаш божественото ќе соработува со човечкото.
Мораме да внимаваме да не му даваме место на неверството и сомнежот и во нашите неволји да не Го обвинуваме Бога и со тоа погрешно да Го прикажеме на светот. Тоа би значело да се застане на сатанска почва. (Сведоштва за црквата, вол. 5, стр. 630-632. оригинал)
