„Зашто сè што е родено од Бога, го победува светот; и ова е победата која го победи светот: нашата вера.“ (1. Јованово 5,4)
Животот на христијанинот е постојана борба и напредување. Но победата која треба да се извојува не се постигнува со човечка сила. Фронтот на судирот е подрачјето на нашето срце. Битката во која мора да се бориме – најголема битка што некогаш човекот ја водел – тоа е покорувањето на нашето „јас“ на Божјата волја, потчинување на срцето на врховната власт на љубовта. Старата природа, родена од „крв и тело“, не може да го наследи Божјето царство. Наследените склоности и стекнатите навики мора да се отфрлат.
Оној што ќе реши да влезе во духовното царство, набргу ќе сфати дека сите сили и страсти на неговата непрепородена природа, потпомогнати од силите на царството на темнината, се вперени против него. Себичноста и горделивоста ќе се спротивстават против сето она што укажува на нивната грешност. Ние не можеме сами по себе, со своја сила, да ги победиме грешните желби и навики кои се борат да завладеат со нас. Ние не сме во состојба да го совладаме моќниот непријател кој нѐ држи во најтемно ропство. Единствено Бог може да ни даде победа. Тој сака ние да владееме со себеси, со својата волја и со своите патишта. Но Тој не може да работи во нас без нашата согласност и соработка. Божјиот Дух делува преку способностите и силите што Бог му ги дал на човекот. Од нас се бара со сите наши способности да соработуваме со Бога.
Победата никогаш не може да се постигне без сесрдна молитва и без постојано потчинување на нашето „јас“. Никој не смее нашата волја да ја присилува да соработува со божествените орудија, туку таа треба доброволно да се потчини. Кога влијанието на Светиот Дух би можело да ви се наметне во стократно поголема мерка, тоа не би ве направило христијани, достојни поданици на небото. Упориштето и тврдината на сатаната не би биле разурнати. Волјата доброволно мора да се стави на страна на Божјата волја. Сами по себе, вие не сте способни во своите цели, желби и склоности да ѝ се покорите на Божјата волја; но ако „сакате да направи да сакате“, Бог ќе го стори тоа дело место вас, ќе ги осуети „мудрувањата и секоја горделивост, што се крева против познанието на Бога“, ќе ја доведе „секоја мисла за да му се покори на Христа“ (2.Коринтјаните 10,4.5). Тогаш ќе го градите „своето спасение со страв и трепет, зашто Бог е Оној кој во вас прави да сакате и да дејствувате според Неговата добра волја“ (Филипјаните 2,12.13). (Мисли од гората на блаженствата, стр. 141-143. оригинал)
